Ja goed. Ik heb meteen na thuiskomst al een drukke verhuizing achter de rug en voor de rest is het even bijkomen van ons toeravontuur. Maar over een paar dagen hebben we meteen al weer ons eerste optreden in ons 'net niet thuishonk' Rockcafé The Cave in Amsterdam. Tilburg wordt gezien als de thuisbasis van onze band, maar we spelen het vaakst in The Cave. Dat is eigenlijk mijn stamkroeg. Van alle plekken hebben we daar denk ik wel het meest gespeeld en nu dus ook weer. We noemen die gig daar de 'Doe maar effe normaal-gig'. Dat komt omdat we net door heel Europa hebben getoerd en in al die vette zalen met gave bands hebben gespeeld en nu maar weer even normaal moeten doen. Gewoon ouderwets in een kroegje voor vijftig man spelen.

Jullie zijn net een een dikke week terug van de tour met The Agonist en Ferium. Hoe is dat gegaan?

Ja, dat was heel tof. Het was echt een geweldige ervaring! Het was onze eerste Europese tour. Voor ons was alles helemaal nieuw en dan speel je met twee bands die een stuk meer ervaring hebben dan wij. Dan heb je wel iets van: wauw, nu spelen we met de grote jongens en daar valt heel veel van te leren. Dat hebben we dan ook zoveel mogelijk gedaan. We hebben iedereen zoveel mogelijk om adviezen gevraagd en ook veel afgekeken van hoe zij alles doen. Het was een geweldig leerzame ervaring en het vetste wat we ooit hebben gedaan met deze band. We hebben een hoop nieuwe fans gemaakt, veel vette shows gespeeld en toffe plekken gezien. Alle dingen die je maar mag verwachten van een rock 'n roll-droom, maar dan in het echt. We hebben veel geleerd over onszelf en elkaar en ik denk dat we er op iedere mogelijke manier beter uit zijn gekomen. Die ervaring kunnen we dan weer meenemen voor ons volgende album.

Is het toeren dan ook alles wat je ervan had verwacht?

Ja en nee. Voornamelijk ja, denk ik. We hadden de mazzel dat Otep op het laatste moment gecanceld had. Hierdoor kwam er voor ons een plek vrij in de bus bij The Agonist en Ferium. Anders waren we ook wel meegegaan, maar dan in ons eigen busje erachteraan en moesten we ons eigen onderkomen regelen. Nu konden we met de bus mee en dat is lekker. Je wordt dan iedere dag wakker in een andere stad en daar treed je dan op en zo gaat dat door. En over die clichématige droom gesproken, ik heb er nooit van te voren bij stilgestaan hoe hinderlijk het af en toe kan zijn dat je niet in de bus mag poepen. Je moet dus goed nadenken wanneer je dat moet doen. Ook is het zo dat niet iedere venue een douche heeft. We zijn gewend om lekker te douchen en ik ben ook erg gewend aan mijn persoonlijke privacy. Die heb je niet als je met achttien man in een bus zit. Het is zeg maar de realistische down to earth-versie van de droom die je hebt.

Bij het optreden in Hoogeveen zag het er onderling ook aardig gezellig uit.

Het was supergezellig. Iedereen was superrelaxed en er waren alleen maar toffe mensen in die bus. En als ik die andere jongens mag geloven, is dat lang niet altijd het geval. We mogen onze handen dichtknijpen dat het zo relaxed ging. Er zijn ook helemaal geen ruzies geweest, dat mensen elkaar in de haren vlogen of elkaar even moesten ontlopen. Gewoon continu relaxed. Ik heb daar helaas dus ook geen fatsoenlijk schandaal over te melden voor je.

Vervelend, dan kunnen we wel stoppen dus. Is er ook geen onzekerheid geweest voor de toer toen Otep plotseling vlak voor het begin ervan afhaakte?

Ja, dat wel, en er zijn daardoor ook wel een paar shows afgelast. Otep heeft vijf dagen voor de tour afgezegd en op dat moment was de vraag of het nog wel door zou gaan. De promotor heeft toen als een gek geïnformeerd bij alle zalen of ze door wilden gaan en of de avond omgeboekt kon worden naar alleen een Agonist-show. Toen het duidelijk werd dat The Agonist de tour alleen ging headlinen, was het voor ons wel duidelijk dat we alsnog wel mee konden. Maar als The Agonist had gezegd dat het voor hun geen zin meer had, dan was het afgeblazen.

En nu zijn jullie weer terug. Hoe ziet het dagelijkse bestaan er voor jullie uit?

Ik ben illustrator, grafisch vormgever en dat is mijn voornaamste werk. Daarnaast schrijf ik ook nog voor het tijdschrift Slagwerkkrant en werk ik parttime in een stripboekenwinkel. Ook drum ik af en toe nog een sessie. Ik doe een heleboel dingen. Mark is een grote baas bij een chemische fabriek en Michael is ook een ploegleider bij een of andere business. John bouwt zijn eigen gitaren (JB Custom Guitars) en Ben is zichzelf aan het omscholen terwijl hij vuilnis ophaalt. We doen allemaal dus compleet andere dingen, wat het geheel alleen maar ten goede komt

Hoe zijn jullie zo bij elkaar gekomen dan?

Mark is het beginpunt van de band. Hij was op een gegeven moment gestopt met zijn vorige band en wou toen wat nieuws beginnen. Hij zat toen vervolgens samen met Michael in een band, maar dat liep eigenlijk niet zo goed omdat de 'main songwriter' geen songs aan het schrijven was. Toen begonnen Mark en Michael nummers te schrijven om de tijd te vullen. De nummers die daaruit voortkwamen, waren heel anders dan wat ze oorspronkelijk bedoeld hadden voor die band, maar dit vonden ze veel vetter en daar wilden ze wel mee doorgaan. Toen zijn ze gekapt met die band en hebben ze de nummers meegenomen en zijn ze op zoek gegaan naar andere mensen. Ben kwam er vervolgens al vrij vroeg bij en toen hebben ze de gitaren, bas en drums opgenomen. John kenden ze al een hele tijd uit de lokale muzikantenkring en ik was de laatste die erbij kwam via een advertentie op het internet. Ik was eigenlijk helemaal niet op zoek naar een band want een half jaar daarvoor was de groep, waarin ik zanger was, uit elkaar gegaan. Maar ik dacht: Ach weet je, ik ga eens kijken wat er allemaal staat qua advertenties. Puur uit nieuwsgierigheid. En ik raakte wel geïnteresseerd toen ik deze advertentie zag en heb toen gereageerd. Van het een kwam het ander.

Hoe zijn jullie op de naam Selfmachine gekomen dan? En waar moet ik dan aan denken?

Het komt van het nummer Selfmachine van Coco Sumner (de dochter van Sting). Mark kwam dat ooit tegen en dacht: Hé, dat is wel een gave bandnaam, en heeft dat vervolgens bewaard. Toen ik de advertentie zag, vond ik de naam wel tof. Dat is voor mij altijd wel een big deal, want ik ben wel eens vaker door bands benaderd en die vroegen dan of ik zanger wou worden bij bijvoorbeeld Anal Popcorn. En ja, daar ga ik dus gewoon niet in zingen. Toen ik bij Selfmachine kwam, heb ik vervolgens het concept eromheen bedacht. Het kunstenaarsgebeuren heb ik toegepast en op die manier heb ik een concept eraan gebreid. Je kunt de bandnaam in twee gedeeltes opdelen. Self, wat staat voor: Ik, ego, de mens en je hebt machine, wat eigenlijk het tegenovergestelde is. Het machinale, de media, de massa, de industrie en dat soort dingen. Dat wordt dan een samenraapsel en zo probeer ik mijn songs ook te benaderen. Zeg maar je persoonlijke issues of kijk op de wereld analyseren alsof je brein een computer of machine is. Dat is dus een manier hoe je er naar kan kijken, maar ook de manier hoe je de grote wereld, de grote corporated evil machine ziet door je eigen persoonlijke oog. En dan hebben we ook nog een derde betekenis, en dat is gewoon sextoys!

Wat is het verhaal achter de albumtitel dan?

Die tekst komt uit het nummer Incorporated. Dat was een van de twee nummers waarvan ik de teksten heb geschreven tijdens de auditie. Ik liet die teksten lezen en toen zei Mark meteen: Hé, Broadcast Your Idendity, dat is een goede albumtitel. Toen zei ik: Ja gast, maar hij is nu nog van mij. Dus dan moet je me wel bij de band laten, anders kun je fluiten naar je albumtitel. Ik weet niet of dat de doorslaggevende factor is geweest, haha. Die titel stond vervolgens wel al meteen vast en is ook nooit meer ter discussie geweest.

Opmerkelijk is dat jullie al bij een platenmaatschappij zaten, maar nog geen album uitgebracht hadden. Hoe is dat zo gekomen?

Tijdens het opnameproces hadden we het hele album al geschreven en hadden we tegen onze mixer gezegd dat hij van de elf nummers die we hadden, twee moest uitwerken. Die hadden we toen zo goed als af en hebben we vervolgens rondgestuurd naar platenmaatschappijen. Wormoledeath heeft toen als eerste gehapt. We zijn ook erg blij dat we dit allemaal zo voor elkaar hebben gekregen. Destijds hebben we een soort van over the top gestoord verlanglijstje gemaakt, met wat we allemaal wilden bereiken met Selfmachine. Daar stond bijvoorbeeld op: we willen geen demo maken, maar meteen een heel album, we willen bij een label en een mooie videoclip maken. Maar ook willen we een Europese tournee doen en zo nog een aantal dingen die we er zo even snel op hadden geschreven. Het mooie is dat we bijna alle dingen van ons lijstje hebben kunnen afvinken.

Wat is het volgend item op het lijstje dan?

Eerst komt er nog een videoclip aan voor Miles Away van het eerste album. Die zal gebaseerd zijn op alle footage die we hebben geschoten tijdens de tour. Dat wordt een mooi overzicht. Ondertussen gaan we ook hard aan het werk voor album nummer twee. Dat is wel het belangrijkste op onze lijst nu. We hebben inmiddels ongeveer tachtig procent geschreven en alles moet nu nog uitgewerkt worden. Daarna gaan we beginnen met de pre-productie en dan is het weer tijd voor een nieuw lijstje voor de toekomst.

Ligt de nieuwe plaat een beetje in de lijn van het eerste album?

Het wordt wel wat anders. Alle elementen die in de eerste zitten, zitten er nu ook allemaal in. Alleen het vorige album is voornamelijk door Mark en Michael geschreven. Bij deze is dat anders en heeft iedereen veel meer zijn eigen input kunnen brengen. Iedereen was zich tijdens het schrijfproces ook bewust van wie in de band zat, dus schrijf je ook meer naar elkaar toe. Bij het eerste album waren bijvoorbeeld alle nummers al geschreven toen ik erbij kwam. Ik heb toen nog wel een beetje mijn eigen sausje eroverheen kunnen gooien, maar dat was het. Nu kan ik veel meer zeggen en eraan toevoegen. Ik denk dat dit album met alles een stuk beter is dan de vorige. Alles is veel beter uitgewerkt en klopt veel meer. Het wordt gewoon een vet ding. Het zit lekker in elkaar en klinkt meer solide, ook springen we minder van de hak op de tak.

Meer een organisch geheel dus.

Ja, behalve in de stukken waar we het bewust mechanisch willen laten klinken. Maar in principe rolt het wat meer. Het is meer groove-gebaseerd. Deze plaat is ook een beetje duisterder, hoewel duister misschien niet helemaal het juiste woord is. Gewichtiger of zo. Alles draagt meer gewicht. Alsof het veel meer aankomt. Dit klinkt wel een beetje vaag en abstract zo, haha.

Mag je verwachten van een kunstenaar toch?

Haha, ja. Hoewel ik probeer niet die kunstenaar te zijn. Voor een kunstenaar praat ik altijd vrij helder, maar misschien ook wel weer niet, haha.

Een opvallende kenmerk van de band is jouw stemgeluid. Je schakelt vrij makkelijk van zware grunts naar ruige zang. Het klinkt alsof je dat stemgeluid gecreëerd hebt door middel van veel whiskey en sigaretten. Doe je er iets speciaals voor?

Nee, ik rook geen sigaretten en ik hou niet van whiskey, haha. Ik heb een zangcoach en die helpt me met de juiste technieken gebruiken. Maar voor de screams en grunts heb ik zelf uitgezocht wat het beste werkt voor mij en hoe het lekker voelt. En van wat ik ervan begrepen heb, doe ik dat op de juiste manier en heb ik verder geen last van mijn stem. Voor de rest probeer ik zo goed mogelijk te zingen en valt daar nog genoeg voor mij te leren. Toen ik het debuutalbum aan het inzingen was, had ik na de eerste run inzingen nog geen zangcoach. Toen we vervolgens de dubbele laag gingen inzingen, had ik twee weken zangles en toen zei de mixer: gast, we gaan gewoon alles opnieuw inzingen, je zingt nu veel beter. Toen ik aan het einde van de opnames van het album was, had ik zelf zoiets van: kunnen we niet nog even terug naar het begin, want ik kan het alweer veel beter. Dat hou je toch, maar dan kun je wel opnieuw blijven inzingen haha.

Als je nu terugblikt naar afgelopen jaar, wat heeft dat jaar jullie nu gebracht?

We hebben al die dingen van ons lijstje kunnen afstrepen en we hebben een hele reeks toffe shows gespeeld door zowel Europa als Nederland. We hebben de eerste laag van onze fanbase kunnen leggen en voornamelijk heel veel lol gehad in het doen van al die dingen. Alles was een en al dikke pret en dat is wel anders dan vele andere bands waarin ik heb gezeten. Iedereen zit echt in de band voor het plezier, maar is er tegelijk ook heel serieus mee bezig. Maar het gaat er voornamelijk om dat we het leuk vinden en niet omdat we een beroemde rockster willen worden. Dat is maar een bijwerking.