Zaterdag:
Enigszins brak van het reizen en de zware dag ervoor, is het klokslag 12:00 aan de jonkies van het Londense Clockwork om eenieder weer bij de les te brengen. Van deze zware taak kwijten de progressievelingen zich echter verbazingwekkend makkelijk. Wat een niveau! Gesteund door de uitroepen van de vooral verbaal enthousiaste Engelsen (niet in de laatste plaats omdat de eerste biertjes er al weer in zitten) brengen zij met hun palmmuted djent-riffs menig nek weer langzaamaan op gang. Als het niveau van deze opener indicatief is voor het niveau van de rest van de bands, dan belooft het nog wat te worden vandaag. (Wouter)
Voices From The Fuselage is de band van voormalig Tesseract-zanger Ashe O'Hara. De band maakt melodieuze nummers die eigenlijk nauwelijks meer als metal te identificeren zijn. Misschien is het nog wat vroeg, misschien was het gisteravond iets te gezellig, maar ik kan er zo vroeg op de middag maar moeilijk inkomen. Het geluid, dat erg metal staat voor deze toch iets rustigere band, werkt ook niet echt mee. Pas onderaan de setlist, wanneer het nummer The Principle God wordt gespeeld, kan ik mezelf op een kippenvelmomentje betrappen. Erg jammer want de band staat wel goed te spelen en zanger Ashe is erg goed bij stem! (Constantijn)
Maar het is warm, en warmte is niet mijn grootste vriend. In zo'n voormalige stal met zwetende bands, studiolampen en allerhande apparatuur begint het dan al gauw op een sauna te lijken. Buiten is er nog enigszins verkoeling door de wind, maar binnen is het afzien. Zo kan het verkeren dat ik het Zwitserse Promethee geweldig vind spelen, maar het na een nummertje of vier gewoon niet meer uithoud. Toch doet de op hardcore-georiënteerde prog me beloven thuis deze band nog eens op te zoeken. En zo zal het vijftal met hun energieke performance (respect hoor!) een hoop nieuwe volgers op Facebook hebben gekregen. (Wouter)
Vervolgens is het tijd voor een van mijn persoonlijke favorieten. Het gemaskerde kwartet uit Nieuw Zeeland dat schuilgaat achter de epische naam Heavy Metal Ninjas laat zich tussen al het metal- en hardcoregeweld van een melodische kant horen. Bovendien is er zonder zanger nog eens extra aandacht voor de muziek. Ik zag de zwaar gespierde tattooheren al eerder op Euroblast en ook vandaag wordt er afgetrapt met de openers van het laatste album (Interstellar Abduction), het tweeluik Propulsion, Pt. 1 - Abduction en Propulsion, Pt. 2 - Abduction . Een genot om naar te luisteren. Voor het eerst vandaag zijn er ook publiekbreed enthousiaste reacties te horen. De rust en de melodie zijn een verademing tussen alle corebands. (Wouter)
Met Slice The Cake heeft UK Tech-Fest zijn tweede ‘worldwide exclusive debut’ binnen. De band is begonnen als online project met leden in Zweden, Australië en Engeland. Werkt dat live dan wel?Daar kan ik kort over zijn: ja! De deathcore van de heren gaat er prima in. Een aanrader voor de liefhebbers van het betere beukwerk. (Constantijn)
Ik ken weinig bands die zo actief hun show promoten als Cyclamen. De Japanners spreken mij buiten ver voor het optreden aan: of ik wel kwam kijken. Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik de band al een keer eerder heb zien spelen. Toen ben ik weggelopen omdat het geluid dramatisch slecht was. De heren vuren een enorme hoeveelheid noten in een kort tijdsbestek op het publiek af. Als het geluid dan niet meewerkt, wordt het één grote brij. Gelukkig is dat hier niet het geval, beide gitaristen hebben een vette sound met een duidelijke definitie. De band lijkt het zelf heel erg bijzonder te vinden dat ze in Engeland op een festival spelen. De verbazing over hoe vol de zaal is en de dankbaarheid die daarvoor wordt getoond, is erg bijzonder om te zien. Ik denk niet dat ik een band ooit meer heb zien genieten op het podium, dat zou smerig worden. Al met al dus een erg leuk optreden waarvoor de volle zaal de band bedankt met een luid applaus. (Constantijn)
Wie nog niet genoeg boze mannen op het podium gezien heeft vandaag, wordt door Martyr Defiled op zijn wenken bedient. Het uit het lokale Lincoln afkomstige deathcoregezelschap staat intussen bij Century Media getekend, en niet voor niets. Onder aanvoering van de getatoeëerde Matthew Jones wordt het publiek opgezweept. Zijn monologen tussen de nummers door zijn wellicht van een ietwat karig niveau, maar daar komt men toch al lang niet meer voor. Als hij vraagt om de middelvingers op te steken, maakt het menigeen eigenlijk toch helemaal niks meer uit wat de reden is. Collectief boos zijn op iets, op alles; lekker haten om het haten met een biertje in de hand. Het werkt aanstekelijk. Ook bij mij gaat de nek op en neer. Een steengoede performance! (Wouter)
En dan het IJslandse Agent Fresco; de band waar ik het meest naar uitgekeken heb. De optredens op Euroblast waren stuk voor stuk weergaloos, maar die waren gebaseerd op het debuut uit 2010, A Long Time Listening. Er ligt een nieuw album op stapel waarvan al twee singles gereleased zijn en deze zullen ongetwijfeld ten gehore worden gebracht. Zou er ook nog een onbekend nummer komen? Er ging een kleine buzz over het festival; de kenners overtuigden de niet-kenners: "wat je ook doet, deze band moet je zien." Een terechte semi-headlinepositie voor misschien wel de softste band van het festival. En ja hoor... ze doen het gewoon weer. De band is nog geen half nummer op weg en alle sceptici zijn om. In no time verandert de zaal in een vrolijke, feestende massa. Het blijft toch vreemd om allemaal uitzinnige gezichten om je heen te zien, wetende dat Arnór Dan dit album schreef over het overlijden van zijn vader. Maar deze band brengt de zaal in vervoering. Dat staat buiten kijf. Zowel met oude bekende nummers (zoals Long Time Listening en Implosions) als met de twee nieuwe singles Dark Water en See Hell worden band en publiek steeds verder door elkaar opgezweept. En, jawel, er wordt nóg een nieuw nummer gespeeld: Howl. Slaat ie aan? Slaat ie niet aan? Eigenlijk is dat helemaal geen vraag. Natuurlijk slaat ie aan! Als dan uiteindelijk Eyes Of A Cloudcatcher wordt ingezet, is de hele zaal welhaast in extase. Wat een band! Ik toch heel wat verwonderde, vrolijke en blije gezichten gezien na een optreden, maar geen enkele bracht zoveel intense reacties teweeg als Agent Fresco. Hoe doen ze het?! Met stomheid geslagen proberen we te verwoorden wat we zojuist zagen. Niemand heeft een antwoord. Een ding is zeker: morgen weer! (Wouter)
Voor degenen die totaal geen interesse hebben in dat softe gedoe, heeft UK Tech-Fest Heart Of A Coward gevraagd om de dag uit te knallen. Het is goed om weer met de voeten te worden gebracht, nadat Agent Fresco ons zo in vervoering bracht. Gecontroleerde midtempo deathcore die eigenlijk nog best aangenaam is om te luisteren. De variatie aan stijlen en breakdowns maken ook dit optreden erg vermakelijk. Ook omdat zanger Jamie Graham zich naast zijn grunts ook van een goed aan te horen cleane zang weet te bedienen, is dit optreden best een welkome manier om even op adem te komen van Agent Fresco. Het wordt nog een lange, mooie nacht.
Pagina 1: vrijdag 10 juli
Pagina 2: zaterdag 11 juli
Pagina 3: zondag 12 juli
