Zondag 13 oktober werd de eerste editie van Into The Void gehouden. Dit nieuwe stoner rock-festival vond plaats in de Romein, de sfeervolle kerkzaal van Leeuwarden. Zoals de naam al doet vermoeden werd deze rits van optredens georganiseerd door de mensen achter het Into The Grave openluchtfestival, eveneens in de Friese hoofdstad. De bedoeling is een noordelijke mini-versie van de grote Brabantse broer, het jaarlijke Roadburn-festival in Tilburg neer te zetten. Komt de organisatie daar qua sfeer bij in de buurt? De zeefdrukposters van het festival, typisch voor de stoner-scene, lagen bij de ingang in ieder geval al klaar.
Na het Amsterdamse Night Of The Lotuseater en het Rotterdamse 44 Venom te hebben moeten missen begint Into The Void voor mij met het optreden van Yama. Deze stoner rock-formatie uit Tilburg maakt geen simpele harde variant van rock-‘n-roll zoals veel van hun genregenoten doen. Nee, deze jonge getalenteerde muzikanten brengen een wat duisterder en mystieker geluid ten gehore dan dat je van een Nederlandse stoner-band zou verwachten. Met zijn heldere stem en grootse zanglijnen steelt de vocalist de show. Yama is een beslist een band die je moet gaan bekijken wanneer ze in de buurt staan!
Het Britse Cherry Choke tapt eveneens uit een ander vaatje. Door innovatief gitaarwerk en de bijna classic rock-achtige vocalen van de zanger geeft de band extra flair aan het wat anders vrij standaard rocknummers zouden zijn geweest. Dankzij technisch vernuftig spel en een gevoel voor progressieve plotwendingen klinken de Britten echter geen moment traditioneel en weten ze de toeschouwers bijzonder goed te onderhouden.
Vervolgens is het tijd voor een van de blikvangers op het affiche van dit festival: The Midnight Ghost Train. Eerder dit jaar wisten deze Amerikanen het publiek op Roadburn te verassen, wat zeg ik: te overrompelen met hun energieke ‘no nonsense’-muziek (inclusief ondergetekende). Vooral gitarist en zanger Steve Moss is met zijn dolkomische uiterlijk een blikvanger die veel sympathie weet te vergaren. Ook hier in het hoge noorden is het effect op de toeschouwers niet minder sterk. De band krijgt veel respons en eindigt in deze kerkzaal geheel toepasselijk met een akoestisch gospelnummer.
Het Haagse Monomyth is zonder twijfel een van de grote opkomende namen als het gaat om psychedelische muziek uit Nederland, naast bijvoorbeeld Jacco Gardner en Selim Lemouchi & His Enemies. Dit voorjaar was ik erg onder de indruk van de complexe instrumentale muziek die deze band live op Roadburn en in de Vera in Groningen ten gehore bracht. Maar als je eenmaal de structuur en afloop van de nummers kent en ze meerdere malen hebt gehoord is de verassing er wel vanaf. Als een boek dat zich niet makkelijk laat herlezen. Toch merk ik dat ik meerdere momenten zonder er bewust van te zijn aan het meedeinen of headbangen ben: Monomyth blijft voor zowel nationale als internationale begrippen erg bijzonder.
Het moment van de dag breekt aan: het Zweedse New Keepers Of The Water Towers betreedt het podium. Deze progressieve psychedelische doom-band gooide begin dit jaar hoge ogen met hun derde langspeler The Cosmic Child . Het epische album kreeg daverend positieve recensies van de vaderlandse metal-pers. Nu de kans op waar te maken of je live ook zo goed bent. Dat valt aanvankelijk wat tegen. Albumopener The Great Leveller komt door nogal zwakke vocale prestaties niet geheel uit de verf. Niet dat er vals gezongen wordt, maar dit bombastische nummer heeft ook live gewoon krachtige zang nodig. Daar ontbreekt het aan. Gelukkig worden de daaropvolgende nummers (allemaal van het laatste album), die wat meer uitgesponnen en psychedelischer van aard zijn, in de live-setting prima vertolkt. Bovendien met veel sfeer en gevoel. Het publiek kon er niet genoeg van krijgen, vooral van de intense harde passages. Uiteindelijk het interessantste optreden van de dag. De band sluit af met het bericht ons volgend jaar op Roadburn te zien. Als bezoeker of als optredende band? Wie weet!
Niet minder sfeervol is de show van het Italiaanse Abysmal Grief, een duistere variant op de theatrale traditie van landgenoten als Death SS, Black Hole en Dark Quarterer. Een beetje de vreemde eend in de bijt, maar met hun uitgebreide podiumpresentatie met kruizen, fakkels, monnikspijen en orgel zetten de zwart-gebaarde heren een zinderende kerkdienst neer. Rauwe, aan heavy metal grenzende doom met een bijna black metal-achtig randje. Een harde aardse basis, maar het gitaar- en orgelspel deden de geest in hemelse sferen verkeren. Theatrale metal zoals het ooit bedoelt is, maar na een tijdje, wanneer de verassing van de grandioze aankleding afneemt, toch wat eentonig.
Daarna heb ik helaas Toner Low moeten missen vanwege het openbaar vervoer. Ondanks dat het niet bijzonder druk was kan ik concluderen dat de organisatie van Into The Void in hun doelstelling zijn geslaagd: een noordelijk mini-versie van Roadburn neer te zetten. Evenals op het Tilburgse festival was de sfeer in Leeuwarden uitstekend. Bijzonder gezellig, met muzikanten die zich onder de bezoekers begeven en leuke gesprekken aanknopen. Bovendien een interessante, gevarieerde line-up met jonge talentvolle bands die live overtuigden. Laat je niet weerhouden door clichés over stugge Friezen en kom ook volgend jaar naar het noorden: daar wacht je één van de leukste en gezelligste festivals van Nederland. Nu ook voor doorgewinterde stoner-liefhebbers!
