Hoewel de deuren al om 18.00 uur open zijn gegaan, is het nog erg rustig in de zaal als Wheel een half uur later aan zijn set begint. Een groot deel van het publiek lijkt onbekend met de door Tool beïnvloede progressieve metal van de drie Finnen en de Engelse zanger/gitarist James Lascelles. De complexe en soms lange composities van verschillende releases worden gedreven gebracht, staan bol van de interessante en knappe ritmetwists (het is een genot om te kijken en luisteren naar drummer Santeri Saksala), maar door de niet ideale geluidsafstelling (er mist soms een eenheid) verdwijnen details (in het basspel en de gitaarleads) die tijdens het beluisteren van de studioversies de muziek nog rijker maken. Vanwege de vooruitstrevende ritmiek en tempowisselingen is het moeilijke muziek om lekker op te bewegen en velen kijken dan ook de kat uit de boom. Als echter de toegankelijke uitschieter Vultures met zijn vette riff en groove klinkt, zijn er veel meer bezoekers die meeknikken. Tegen het einde van de set is AFAS Live al heel goed gevuld en klinkt een welgemeend applaus. Hoewel Wheel niet optimaal tot zijn recht komt, heeft de liefhebber genoten en er zijn wat meer zieltjes gewonnen.
De geluidsman van Apocalyptica heeft de zaken direct op orde en daardoor is het vanaf openingstrack Ashes Of The Modern World genieten van de drummer en de drie cellisten. Alle partijen zijn tot in detail te volgen. Soms schiet het cellospel wel wat in de schelle modus. Wellicht is dat gedaan om het een ruiger metalrandje te geven. Niet alleen wordt er knap gemusiceerd, ook de lichtshow en de beelden op een groot scherm (van onder meer een apocalyptische wereld en silhouetten van de bandleden) dragen bij aan een spectaculaire beleving. De Finnen komen met een zeer gevarieerde set met soms duizelingwekkende snelheden en knap soleerwerk, maar raken ook de gevoelige snaar. Dat laatste gebeurt bijvoorbeeld met Rise, waarin de lichtshow, de achtergrondbeelden (clip) en muziek elkaar naar grotere hoogte stuwen. Een ander voorbeeld is Not Strong Enough, dat door veel liefhebbers wordt meegezongen met frontman Franky Perez, die even eerder tijdens I’m Not Jesus al een prima indruk achterliet.
De Amerikaan blijkt een echte multi-instrumentalist. Halverwege Shadowmaker neemt de zanger de stokjes van de energieke Mikko Sirén over en imponeert met knap drumwerk, tot bewondering van de toeschouwers. Aan het einde van het nummer krijgen we nog een stukje Killing In The Name Of van Rage Against The Machine. Het hele optreden valt er veel te beleven. De heren zijn constant in beweging en maken veel contact met het publiek en met elkaar. Enkele keren dansen ze zelfs op hilarische wijze en is er zelfs cabaret. Buitengewoon vermakelijk. Uiteraard is er ruimte op de setlist voor enkele Metallica-covers (Nothing Else Matters en Seek & Destroy), waardoor de publieksparticipatie nog verder toeneemt. Er wordt nog Slayer vanuit de zaal geroepen (en frikandel, zelfs frikandel speciaal), maar het blijft bij een stukje Thunderstruck. De toegift bestaat uit het prachtige samenspel in Farewell en nog een keer wild losgaan met Hall Of The Mountain King. Apocalyptica imponeert met hoogstaand musiceren, subliem afgesteld geluid, prima visuals en een vermakelijke show met veel afwisseling.
De lat ligt dus hoog voor Epica, maar al snel blijkt dat velen voor deze hoofdact zijn gekomen en de van oorsprong Limburgse groep dus een thuiswedstrijd speelt. Het gejuich klinkt als de pauzemuziek met The Pretender van Foo Fighters ten einde komt, het licht uitgaat en het intro Alpha – Anteludium ingezet wordt. Aan het einde daarvan zien en horen we Simone Simons, die iedereen welkom heet, inclusief de heren die kort ervoor het podium betreden hebben om Abyss Of Time in te zetten. Heb je het nog niet warm genoeg op de voorste rij, dan zorgt de vuurshow daar wel voor. Op het grote scherm worden 3d-visuals getoond en teksten, zoals The Void, waarna de breakdown de toeschouwers aan het headbangen zet. De slangen aan de zijkanten moeten tijdens het gave The Essence Of Silence (met mooie 3d-effecten) even oefenen op hun timing van het de zaal inblazen van rook, maar zijn later in de set in vorm.
Zoals altijd is er veel beweging op het podium. De bandleden maken wat dat betreft goed gebruik van de grote ruimte die ze tot hun beschikking hebben. Met een trap kunnen ze de verhoging bereiken waarop Coen Janssen en drummer Ariën van Weesenbeek zich veelal bevinden, maar ook de anderen af en toe naar toegaan. Aan de voorkant van de verhoging zie je visuals en meermaals de titels van de nummers. Vrijwel meteen staat het geluid hard, maar goed afgesteld en staat het onderscheidende stemgeluid van Simone mooi in de mix. De symfonieën staan prominent in de mix, maar gelukkig prikt de metalinstrumentatie daar goed doorheen zodat het geheel veel power heeft. Slechts de technische problemen met een deel van het grote scherm zijn een doorn in het oog, maar die zijn gelukkig na drie nummers opgelost.
Van het meest recente album Omega (2021) komen vier tracks aan bod, die alle prima ontvangen worden, al is de uitvoering van The Skeleton Key nog wel ter verbetering vatbaar. Een van de hoogtepunten van het optreden is één van die nummers van dat album. Tijdens Rivers komen namelijk de drie cellospelende ‘lovely guys’ van Apocalyptica het podium op voor een speciale versie van het nummer, niet in de laatste plaats vanwege alle lichtpuntjes van mobiele telefoons in het publiek. Na het midden-oosters getinte Code Of Life met een dansende frontvrouw wordt de setlist afgesloten met een van de favorieten van de bezoekers in de vorm van Design Your Universe.
De toegift is van begin tot eind een groot feest met eerst de “uberklassieker” Cry For The Moon. Uiteraard is het meeschreeuwen met “forever and ever” en voor enkele tientallen een moshpit vormen. Aan het einde van de klassieker krijgen we een gitaarsolo van Isaac, kort erop gevolgd door een drumsolo van Ariën, die naadloos overgaat in Beyond The Matrix, dat de dansvloer doet veren vanwege de honderden meespringende fans terwijl ze op het scherm de songtekst kunnen lezen. Steeds meer bezoekers mengen zich in het feestgedruis, vooral als Consign To Oblivion begint met een wall of death en daarna zowel een moshpit en circlepit - met uitzondering van enkele wat beteuterde fans die liever rustig staan te genieten – veel blije gezichten oplevert. Een orkaan van gejuich klinkt dan ook na afloop. Begeleid door de klanken van het niet uitgebrachte Until We Meet Again verlaat de band het podium, nadat het aanhoudende applaus in ontvangst is genomen en er geposeerd is met alle fans. Epica vermaakt en overtuigt met professionele show met mooie visuals. De hoofdact sluit een zeer geslaagde avond af, al zijn er ook nog wat mensen die gaan kijken bij de after party met het energieke Dear Mother.
Setlist Epica:
1. Alpha – Anteludium
2. Abyss Of Time – Countdown To Singularity
3. The Essence Of Silence
4. Victims Of Contingency
5. Unleashed
6. The Final Lullaby
7. Fools Of Damnation
8. The Skeleton Key
9. Rivers
10. Code Of Life
11. Design Your Universe
Toegift:
12. Cry For The Moon
13. Beyond The Matrix
14. Consign To Oblivion
Setlist Apocalyptica:
1. Ashes Of The Modern World
2. Grace
3. I'm Not Jesus
4. Not Strong Enough
5. Rise
6. En Route To Mayhem
7. Shadowmaker
8. I Don’t Care
9. Nothing Else Matters (Metallica-cover)
10. Inquisition Symphony (Sepultura-cover)
11. Seek & Destroy (Metallica-cover)
Toegift:
12. Farewell
13. Hall Of The Mountain King (Edvard Grieg-cover)
Setlist Wheel:
1. Blood Drinker
2. Movement
3. Hyperion
4. Vultures
5. Wheel
Meer foto's vind je op onze Facebook-pagina.
