Vrijdag:

Als je het terrein oploopt, valt direct op dat het groter is dan de vorige editie in 2019 en dat het anders ingedeeld is. Het hoofdpodium staat weliswaar nog op dezelfde plek, maar het kleine podium, de zogenaamde Reaper Stage, is een kwartslag gedraaid ten opzichte van de vorige editie. Een andere wijziging is dat er geen fysiek festivalprogrammaboekje meer wordt uitgedeeld bij de poort, maar de informatie milieuvriendelijk via een festivalapp gebracht wordt. Eenmaal binnen de poorten van het festival betaal je niet meer met muntjes, maar met een kaart die je moet opladen. Dat levert nog wat kinderziektes op, waardoor er een enorm lange rij ontstaat. Afgezien van dat probleem is duidelijk te zien dat iedereen er zin in heeft.

Er is maximaal een paar honderd man op het terrein aanwezig als de New Yorkse thrashmetalband Toxik begint, maar men doet de uiterste best om het festival memorabel te laten beginnen. Nieuwe zanger Ron Iglesias is hier vooral verantwoordelijk voor, want de beste man heeft een enorme hoeveelheid energie en enthousiasme die er al snel voor zorgen dat de eerste, kleine moshpit al begint. Niet minder belangrijk: hij heeft een fantastische strot waarmee hij alle absurde uithalen met gemak haalt. Bandleider Josh Christian speelt zijn solo's ook strak en zuiver en geniet zichtbaar van het optreden. In een (eigenlijk veel te) kort tijdsbestek vuurt Toxik klassiekers als Heart Attack, Greed en Think This op de aanwezigen af en kondigt men ook aan dat het nieuwe album Dis Morta eindelijk over enkele maanden zal verschijnen. De titeltrack klinkt in ieder geval eveneens prima en World Circus blijft een van de tofste ADHD-thrashsongs ooit. Fantastische opener, al hoort zo'n band eigenlijk hoger op de lijst! (Lennert)

Baldrs Draumar zingt en praat in het Fries, dus als Hollander heb ik werkelijk geen idee waar het allemaal over gaat, maar de opzwepende pagan metal gaat er goed in. De band heeft het laatste wapenfeit Magnus al een flinke tijd op de plank liggen, maar kon dit door corona nog niet actief aan de man brengen, waardoor vandaag toch als een soort re-releaseparty aanvoelt. Muzikaal is de band te vergelijken met Heidevolk, Ensiferum, Thyrfing en Primordial en valt vooral de enthousiaste presentatie van zanger Wildgeraesch op. Baldrs Draumar overtuigt het publiek in ieder geval met gemak en ik als niet-Fries blijk uiteindelijk genoeg te begrijpen om het refrein van Frij gedeeltelijk mee te kunnen schreeuwen. (Lennert)

Heathen werd van tevoren al extra aangeprezen door Toxik's Ron Iglesias als een band waar we allemaal naartoe moesten gaan en verdomd nog aan toe, de zanger staat nu ook nog eens zelf los te gaan in de pit en mensen vanaf daar aan te sporen om zijn vrienden enthousiast toe te juichen. Ook Heathen heeft nog niet de tijd gehad om het laatste wapenfeit Empire Of The Blind op het podium te kunnen promoten en doet dit vandaag onder andere met This Rotting Sphere/The Blight en de titeltrack. Natuurlijk kunnen een recente kraker als het van The Evolution Of Chaos afkomstige Dying Season of de klassieker Goblin's Blade ook niet ontbreken. Het aanwezige publiek komt in ieder geval goed los bij deze technische thrashers en ik kan iedereen die de mogelijkheid heeft ook zeker aanraden om de gezamenlijke Heathen/Toxik-tour te gaan aanschouwen. (Lennert)

De logge death metal van Graceless is voor mij de verrassing van de dag. Niet alleen zijn de logge, aan Bolt Thrower-herinnerende gitaarriffs werkelijk allesverpletterend, het zijn vooral de gitaarsolo's van Björn Brusse die het materiaal naar grotere hoogten stuwen. Vooral het brute Retaliation Of The Wicked heeft een ongelooflijk aanstekelijke, zwierende gitaarmelodie die het nummer van zoveel extra kwaliteit voorziet, dat het optreden voor mij als beste van de dag genoteerd mag worden. Het melancholische, emotioneel indrukwekkende, met prachtige baspartijen voorziene Embrace The Rain, dat wordt opgedragen aan onder meer Pim Voormeulen en Sven Gross, zorgt er tevens voor dat het gemis van Paradise Lost vandaag iets minder erg valt. Topoptreden van een erg sympathieke band, de jongste telg Where Vultures Know My Name heb ik na afloop dan ook meteen aangeschaft. (Lennert)

Inmiddels al weer ruim 25 jaar actief: Decapitated. Recentelijk verscheen met Cancer Culture de achtste langspeler. Daarvan komen de eerste drie tracks en Iconoclast aan bod, afgewisseld met klassiekers als Carnival Is Forever, The Blasphemous Psalm To The Dummy God Creation en publieksfavoriet Spheres Of Madness. Qua uitvoering is er niets op aan te merken, al blijft het jammer dat een deel van de gitaarpartijen van backingtrack klinken (alsmede de gastvocalen van Robb Flynn) omdat de Poolse groovende death metalformatie alleen Vogg als gitarist op het podium heeft staan. Het geluid had wel wat voller en vetter afgesteld mogen staan. Decapitated presteert naar behoren, maar er had beslist meer in gezeten. (Jeffrey)

De ambitie spat ervan af bij Cryptosis. Niet alleen muzikaal is het vooruitstrevender en veelzijdiger dan bij voorloper Distillator, ook aan de uitstraling wordt veel aandacht besteed. Zo zien we twee schermen waarop clips getoond worden en doen de rookkanonnen hun werk. Genoeg te beleven dus, terwijl zanger/gitarist Laurens Houvast, bassist Frank te Riet en drummer Marco Prij (die morgen ook nog op de drumkruk bij Flotsam & Jetsam plaatsneemt) de volgepropte, progressieve thrash van het debuutalbum Bionic Swarm (2021) zeer vakkundig uitvoeren. Er is niet veel beweging in het publiek, maar wel veel waardering, en dat is terecht. (Jeffrey)

Zes jaar nadat Peter Pan Speedrock gestopt is, staan zanger/gitarist Peter van Elderen, drummer Bart Nederhand en bassist Bart Geevers weer gezamenlijk op het podium. En niet te vergeten: Dikke Dennis. Hij zorgt voor het nodige vertier en het moment van de dag door te stagediven. Dat levert een mooi fotomoment en een pijnlijke val op de reling op (reli(ng)-metal). Maar het vermakelijke zwaargewicht gaat door en verschijnt nog een paar keer ten tonele voor Megasdetitas en publieksfavoriet Schoppenaas. Ondertussen jagen de drie bandleden met lekker veel energie de ene na de andere klassieker erdoorheen. Peter Pan Speedrock past met zijn vuige rock en vermakelijke show uitstekend tussen het metalgeweld. (Jeffrey)

"Een gezellig klein uurtje", zo voorspelt Maurice Swinkels ons. De frontman van Legion Of The Damned heeft nog wel meer vermakelijke teksten tijdens de show die even stil komt te liggen nadat iemand in het publiek hulp nodig heeft van het medische team (maar nog tijdens de show goed herstelt. De death-thrashers van eigen bodem, die bezig zijn met het opnemen van een nieuw album, komen vandaag met een prima dwarsdoorsnee van de discografie. Een nieuwe track als het overtuigende Slaves Of The Southern Cross zet de headbangers aan het werk en past prima tussen klassiekers als Doom Priest, Werewolf Corpse en "het nummer waarmee het allemaal begonnen is" Legion Of The Damned. Bassist Frank van Boven (Disquiet) blijkt een goede invaller voor de geblesseerde Harold Gielen. Het enige puntje van kritiek is dat drummer Erik Fleuren met name tijdens de passages met double bass-werk er af en toe wel naast zit, waardoor fases van bepaalde nummers niet strak klinken. Verder een degelijke set van Legion Of The Damned, die in de smaak valt bij de festivalgangers. (Jeffrey)

Mocht het nog niet duidelijk zijn: "We're not Paradise Lost", we're Carcass, aldus droogkloot/bassende frontman Jeff Walker. Paradise Lost moest afzeggen vanwege omstandigheden die buiten de beïnvloedingssfeer lagen, maar gelukkig is er met Carcass een uitstekende vervanger geregeld. Als je je set begint met de klassieker Exhume To Consume, ben je een heel grote. In hoog tempo jaagt de headliner er favorieten als Incarnated Solvent Abuse, Genital Grinder, Tools Of The Trade, Corporal Jigsore Quandary en Heartwork erdoorheen, soms aan elkaar geplakt. De drie "onvermijdelijke" nieuwe tracks van Torn Artieries (2021) doen het wat minder, maar worden wel vakkundig gebracht door de ervaren mannen, die er vandaag plezier aan lijken te beleven om weer op de planken te staan. Walker houdt het optreden even op omdat hij vindt dat iemand met een Voivod-shirt in de pit wel wat enthousiaster mag zijn ("I'm 53, there is no excuse, we can stay here all night"), maar verder zit er een lekker tempo in de set. Carcass geeft nog tot twee keer een toegift en begrijpt niet wat de announcer ("Who is this man?") komt doen. (Jeffrey)

Meer foto's vind je op Jan-Willem's Facebook-pagina.