Het eerste album van deze Finnen, getiteld Itse (Fins voor �self�) liet vrij originele, sferische black metal horen, die vrijwel geheel in midtempo gespeeld werd. De opvolger Kuolema (�death�) is ongemerkt aan mij voorbij getrokken, zodat het derde en meest recente album Tyhjyys (�emptiness�) mijn tweede kennismaking met de band is (waarvan overigens Pasi Koskinen van onder andere Amorphis de drijvende kracht blijkt te zijn).

Ten opzichte van het eerste album kan ik niet veel verschillen bespeuren, en enig naslagwerk doet vermoeden dat ook Kuolema niet bepaald een poging tot drastische vernieuwing was ten opzichte van de op Itse neergezette sound. Nu hoeft dat natuurlijk geen bezwaar te zijn, maar bij het beluisteren van Tyhjyys bekruipt me toch af en toe het gevoel dat de band het zich wel heel makkelijk wil maken. Ajattara herhaalt namelijk gewoon hetzelfde trucje als voorheen: een smerige strot, midtempo-nummers die af en toe aan een gepolijste versie van Khold doen denken, opgefleurd met dunne keyboardpartijen en gegoten in een heldere productie.

De wat overbodige intro en outro buiten beschouwing gelaten, staan er negen nummers op dit album, waarvan Sortajan Kaipuu, Naaras en Harhojen Renki door de sterke arrangementen in positieve zin opvallen. Hoewel ook de overige nummers zeker �rg lekker in het gehoor liggen, mag de band de volgende keer wel eens met wat nieuwe elementen komen, aangezien het anders wel h��l erg voorspelbaar gaat worden allemaal. Deze keer komen de heren er nog mee weg, maar de volgende keer zal ik minder tolerant zijn.

Tracklist:
1. Intro
2. Sortajan Kaipuu
3. Katumuksen Kyinen Koura
4. Naaras
5. Armon Arvet
6. Pahan Tuoma
7. Harhojen Renki
8. Langennut
9. Uhrit
10. Tyhjyydest�
11. Outro