Shape Of Despair voegde drie jaar geleden met het magnum opus �Angel of Distress� een belangrijk hoofdstuk toe aan de hedendaagse doom metal geschiedenis. Dat album telde vijf soundscapes die samen zorgden voor een uur unieke en schitterende muziek. De combinatie van grunt, mannelijke en vrouwelijke cleane zang en vooral de enorm sfeervolle keyboardpartijen bliezen een nieuwe wind door het genre. De schoonheid van dat album is niet in woorden te omschrijven, je moest dat album gewoon beleven. En herbeleven, want ik draai het album zo vaak en elke keer, maar dan ook elke keer, krijg ik weer het zelfde onbeschrijfbare gevoel dat ik bij geen ander stuk muziek krijg. Het gevoel laat zich, ik zal toch maar een poging wagen, nog het best omschrijven als een voortdurende wisselwerking van uitzichtloze depressieve gevoelens en een fragiele mooiheid. Wat doe je als muzikant zijnde nadat je iets unieks, monumentaal en prachtigs hebt geschapen? De druk zal althans groot geweest zijn voor dit collectief.

Tijdens het instrumentale �Sleep mirrored� geraak je af en toe in een trance, maar niet diep genoeg om niet af en toe ontwaken. �Still motion� doet het dan in spiritueel opzicht beter. Mijn lichaam en geest beginnen zich te ontspannen als ik naar de mooie samenzang van zuivere mannelijke en vrouwelijke stemmen luister. Eventjes later neem de gruntstem het over en sluiten mijn ogen zich totaal en dwaal ik af naar een desolate plaats. Ik ben eindelijk weg. Daarna volgen bijna tien minuten lang minimalistische synthesiser akkoorden. Depressief maar onaards mooi. Daarna vervalt de band in enkele (uitstekende, daar niet van) standaard doom nummers die veel toegankelijker zijn en mijn vlucht wordt een beetje verstoord. Jammer genoeg grijpt dan enkel het afsluitende titelnummer terug naar het �Angel of Distress�-achtige gevoel.

Eindconclusie: een pracht van een (funeral) doom album dat wel niet kan tippen aan de sublieme en eigenlijk perfecte voorganger. Het is een beetje minder sfeervol geworden en alles klikt een beetje directer deze keer. Telkens ik �Angel of Distress� beluister ben ik een volledig uur weg van onze planeet, maar dat zal nooit met dit �Illusion�s play� gebeuren. Niettemin ��n van de meest magistrale doom albums van het jaar maar persoonlijk ben ik, eerlijk is eerlijk, een klein beetje teleurgesteld. Desondanks, verplichte aanschaf.

Tracklist:
1. Sleep mirrored
2. Still-Motion
3. Entwined in Misery
4. Curse life
5. Fragile Emptiness
6. Illusion�s play