Dömötör: Dreamgrave gaat over het dansen op de snijzijde van een mes. Ieder mens wordt gedreven door hoge verwachtingen en dromen. Hoe langer iemand vecht voor die dromen, voor zelfdefinitie en hoe langer je pure blijdschap nastreeft, hoe breekbaarder je wordt, hoe kwetsbaarder de dromen worden. Uiteindelijk zullen zelfs de sterksten opgeven. Dreamgrave is de plaats waar deze gekristalliseerde en onschatbare inspanningen voor altijd verblijven.

Na de release van de demo in 2009 waren er veel veranderingen in de line-up. Wat was de reden hiervan? Had het iets te maken met de visie met betrekking tot de muzikale richting?

Dömötör: Zeker niet. Het is het bekende, oude verhaal. Als oprichter was ik de geest, de levendige drijfkracht achter de band. De originele bezetting kon de visie die ik had en wilde realiseren en managen. Na het uitbrengen van de demo zijn we gaan touren, maar de band viel al snel uit elkaar. Vrijwel direct ben ik begonnen aan het Presentiment-concept, dat al een tijdje bij me leefde. Natuurlijk kom je direct in de problemen als je in een kleine stad als Szeged iets wilt doen buiten de indie-/metalcore-/stonerdriehoek, dus het duurde me bijna vier jaar om getalenteerde en toegewijde muzikanten te vinden waarmee ik zou kunnen samenwerken.

Uiteindelijk vond je de keyboardspeler János Mayer in 2012, wat een zekere hergeboorte was voor Dreamgrave. Wat waren de belangrijkste ideeën die hij inbracht?

Dömötör: Hij is inderdaad belangrijk geweest. De echte bloeiperiode van de band en het materiaal voor Presentiment begon met het toetreden van János. Hij is keyboardspeler en co-componist en verfriste de originele death-gothiclijn met zijn progrock en zwaar vocaalgeoriënteerde benaderingen. We werden nog sterker toen Mária Molnár zich bij ons voegde met haar feilloze suggestieve sopraanstem. Met hulp van twee sessiemuzikanten namen we een demo op en later alle songs in de studio. Niet snel na de release vonden we de laatste vaste bandleden voor iedere positie en hier zijn we nu! (lacht)

János: Ten eerste: toen ik erbij kwam, waren er al een bassist en een drummer. Op deze manier kon Dömötör de ideeën die hij op het oog had, laten horen in de oefenruimte. Zodoende konden we verschillende benaderingen vinden om door te gaan en verbeteringen aan te brengen als het nodig was. Ten tweede: ik denk dat ik de band naar een progressievere en - zoals Dömötör al zei - een meer vocaalgeoriënteerde benadering heb gebracht.

Werd je daardoor ook de belangrijkste componist of brengt iedereen zijn eigen deel in?

János: Zowel Dömötör als ik willen graag samenwerken. Er is eigenlijk geen hoofdcomponist. Als ik een verhouding moet aangeven met betrekking tot onze delen in het schrijven van materiaal, zou ik zeggen dat het 50-50 is. We hebben beiden complete songs geschreven, waarbij de songstructuren en de melodieën in tact bleven tijdens het hele schrijfproces, maar we hadden beiden creatieve ideeën met betrekking tot elkaars nummers. Het was vervolgens altijd een zaak van compromissen sluiten. De muzikale werelden waaruit wij komen, verschillen veel van elkaar, dus we hadden nogal verschillende ideeën. We moesten eraan werken totdat iedereen blij was en dat het paste binnen het concept, het gevoel. Of de ander moest maar vaak genoeg luisteren naar ze om ze uiteindelijk te waarderen (lacht).

Mária, hoe ben jij bij de band gekomen? Ik las dat je uit Slowakije komt. Hoe moeilijk is het om samen te werken als er zo’n grote afstand is?

Mária: Ik ben met de anderen in contact gekomen via een website die muzikanten bij elkaar probeert te brengen en waarop ze zochten naar een vrouwelijke sopraan. In eerste instantie was het alleen een sessie-baan voor het album, maar toen we bij elkaar kwamen, zat ik er al snel diep in (lacht). Ik ben een Hongaarse uit Slowakije, maar ik studeer in Szeged (Hongarije), dus er is eigenlijk geen afstand. Het grootste probleem is dat ik te veel hooi op mijn vork neem, maar we hebben het tot nu toe gered en we zullen het managen zolang we het leuk vinden om samen te werken.

Zijn er ook muzikale professionals onder jullie of werkt en studeert iedereen?

Mária: Ik ben de enige professional onder ons. Ik ben vorig jaar als zangeres afgestudeerd. De anderen zijn slechts stervelingen met een voltijdbaan of studie, of beide. (lacht)

De muziek van Dreamgrave bevat een ruim palet aan invloeden die prima samenkomen. Komen jullie allemaal van een verschillende achtergrond?

János: in beginsel heeft iedereen een andere achtergrond, maar het helpt ons alleen maar. Als je te ingegraven bent in een of twee genres, dan zou je zomaar wat slamdunks kunnen missen (lacht).

Dömötör: Er zijn zeer grote muzikale verschillen tussen János en mij. Waar ik verantwoordelijk ben voor de Opethiaanse progdeath plus de psychedelische kant van onze muziek, experimenteert János meestal met lagen vocalen, rustige interludes en compleet zieke maatsoorten, zoals 23/16 (lacht).

Ik las ergens dat jullie probeerden dark metal opnieuw probeerden uit te vinden. Wat mist het genre? Wat probeer je toe te voegen zodat het weer tot leven komt?

Dömötör: Vele jaren kwamen er goede releases op de markt. Sommigen zijn tot op de dag van vandaag mijn favorieten, maar geen van allen verhoogde de spanning of bracht meer diepte, hetgeen dat ik juist waardeer in dark metal. Wat we wilden bereiken met Presentiment, is het publiek uit de comfortzone halen door gebruik te maken van onverwachte patronen en het mixen van invloeden die het potentieel heeft om een nieuw level aan interactie tussen hun gevoelens en progressieve muziek te introduceren.

Het artwork voor Presentiment is gemaakt door Norbert Fekete. De cover en de muziek plus tekst passen goed bij elkaar. Hoe kwamen jullie in contact?

Dömötör: Dat was puur geluk. Ik was bij een concert waar ik en Norbert dezelfde persoon kenden. Zo kwamen we aan de praat over het album. De releasedatum was op dat moment al dichtbij. Aanvankelijk stuurde 'Norbi' ons wat ideeën, nadat hij naar onze muziek had geluisterd en het concept had doorgelezen. Het idee van het doolhof kwam het meest overeen met onze gedachten en bracht het ook nog eens in een ander perspectief. Dat is ook het doel van een cover naar onze mening.

Wat vertegenwoordigt de cover? Voor mij is het een doolhof die de moeilijkheid representeert van het zoeken naar de betekenis van het leven en de worstelingen die komen en gaan. De donkere wolken vertegenwoordigen de metal en de lichte lucht de vredige, rustige passages in jullie muziek. Wat willen jullie ermee uitdrukken?

Dömötör: Je komt aardig in de buurt. Ik bedoel eigenlijk te zeggen dat er geen goed of slecht antwoord is met betrekking tot hetgeen een kunstwerk representeert. Er zijn gewoon verschillende perspectieven. Voor ons vertegenwoordigt het doolhof hopeloosheid, met slechts een kleine kans om eruit te geraken terwijl je fysiek en mentaal intact blijft. De donkere wolken vertegenwoordigen de donkere kant van het album, de eerste paar tracks en het gedimde zonlicht rechts bovenin staat voor hoop.

Elke track heeft zijn eigen verhaal, maar het lijkt erop dat ze verbonden zijn met elkaar door het thema. De meeste nummers hebben een donkere vibe. Het laatste nummer It’s Ubiquitous staat volgens mij voor positiviteit. Wilde je de luisteraar achterlaten met een positief gevoel of staat het voor het feit dat ondanks je allerlei worstelingen moet ondergaan, er altijd een vredig einde aan het verhaal is?

Dömötör: De kleine kans waarover ik het eerder had om ongeschonden uit het doolhof te geraken is muzikaal gemateraliseerd in It’s Ubiquitous.

Presentiment is een soort van conceptalbum. Kun je aan me uitleggen wat het concept inhoudt?

Dömötör: Het is eigenlijk een lang en moeilijk verhaal maar in het kort komt het op het volgende neer: we zijn allemaal bang om wat er gaat komen. In onze visie gaan we rechtstreeks af op een grote catastrofe. We zij geen emo’s die zeggen dat het leven niets voorstelt of helderzienden die weten dat het een economische, politieke, klimatologische of een ander soort ramp zal zijn (of dat een roze spaghetti-monster de aarde zal vernietigen en dat de regering daarvan af weet (lacht)), maar we hebben gewoon dat gevoel. Dit is in de basis het thema van de plaat. We hebben ervoor gekozen om te schrijven in een tegengestelde chronologie. Dat betekent dat de tracks Ethereal Eternity en Black Spiral het eindstation zijn van het verhaal, om aan te geven dat er nog steeds hoop is voor ons. Dit doen we met de track It’s Unbiquitos. De nummers ertussen zijn allemaal stappen naar de onrealistische, ziel-vernietigende plaats in de eerste track.

Je hebt ongeveer anderhalf jaar aan Presentiment gewerkt. Er is veel zorg besteed aan de composities. Zie en zaligheid zijn erin verwerkt. Hoe moeilijk was het om alle details op de gewenste manier erin te verwerken. Voldoet het aan jullie verwachtingen?

Dömötör: We kunnen alleen maar hopen dat onze boodschap, waarover ik vertelde in een eerder antwoord, het doel heeft bereikt.

János: Het was een van de moeilijkste dingen die ieder van ons ooit heeft gedaan. We hebben veel dingen veranderd, zelfs op het laatste moment omdat zich een beter idee aan ons opdrong. Ik denk niet dat ik te veel zeg dat we in onze gedachten de songs meer dan een paar honderd keer hebben gespeeld en beluisterd, wat vrij zwaar was. Alhoewel, elke minuut was het waard, zeker gezien we zulke positieve reviews en commentaren over ons werk hebben mogen ontvangen.

Zijn er desondanks ook al dingen die je anders zou willen doen bij het voorbereiden en opnemen van de nieuwe plaat?

János: Momenteel is nog niets zeker. We hebben al aardige ideeën, maar we hebben nog niet de tijd gehad om ze samen te voegen. We zullen verder gaan experimenteren met welke muzikale stijl dan ook. Als wij het maar vinden passen. We proberen zowel meer retro- als moderne geluiden uit dan we op ons debuut hadden. Maar we kunnen alvast een ding beloven: op het volgende album zal een live symfonieorkest (ten minste een strijkkwartet) te horen zijn en koren en…

Dömötör: ...wat meer moderne/progressieve death metal, een beetje meer blues en cheesy jazz en wie weet wat nog meer. Een beetje electronica kan ook worden verwacht.

Hoe is het leven in Hongarije? Hoe staat het met de economische en politieke situatie?

Dömötör: Hongarije is weer de ‘happiest barrack’ aan het worden, net zoals in de tijden van de Sovjetunie. We zijn langzaam maar zeker alle Europese waarden aan het verliezen. De krankzinnigheid van onze regering breekt iedere dag weer records. Maar het meest beangstigende aan alles is de totale onwetendheid en de diversificatie van de mensen. Alsof de Hongaarse natie slavernij leuk vindt. Zegt Presentiment je iets?

Hoe is het leven voor de rock- en metalbands? Welke zijn degene waar we een oogje in het zeil moeten houden?

Mária: Watch My Dying.

János: Het is best moeilijk. Hongarije heeft een speciaal type alter rock. De leidende rol wordt gespeeld door bands als Tankcsapda, Ákos, Quimby en 30Y. Deze bands, enkele rappers en een paar metal-/rockbands zijn degene die misschien rond kunnen komen van hun muziek, maar als je niet een van hen bent en als je stijl wat meer underground is, dan ben je de bok. Daarom werken we ervoor om bekendheid buiten de grenzen te genieten, in Europa op zijn minst. We willen graag en zullen ook enkele shows hier spelen maar progressieve metal is het hem gewoon niet voor Hongarije. Voor mij zijn Haelo en Special Providence uitstekende bands.

Dömötör: János heeft het eigenlijk al aardig goed opgesomd. Voor opvallende bands kun je het beste onze Bandcampcollectie raadplegen via www.bandcamp.com/dreamgrave. Er zijn beslist verschillende Hongaarse bands die meer aandacht verdienen. Om een paar te noemen: Dystopia, Miserium, Mytra, The Void, Kamikaze Scotsmen, Release The Long Ships…

De meeste daarvan zijn niet zo bekend buiten Hongarije. Toch is er voldoende kwaliteit als ik dat zo hoor. Is de oorzaak hiervan met name een gebrek aan geld voor promotionele activiteiten?

Dömötör: De meest verantwoordelijk factor is berusting, defaitisme, hetgeen diepgeworteld is in elke Hongaar. Het handjevol succesvolle bands kan om een of andere redenen niet buiten de eigen grenzen denken. Een mooi tegenvoorbeeld is Special Providence.

János: Ik zou niet willen zeggen dat het aan het gebrek van de kwaliteit van de bands ligt. Er is zeker een aantal die niet een bepaald niveau halen, maar dat is in andere landen ook zo. Ieder land heeft zo zijn sterke en zwakkere producties. Geld speelt inderdaad een rol, maar ik zou liever zeggen dat het land zelf nogal oordelend is, wat mogelijk het elan weghaalt dat een band in het begin heeft. Daardoor hebben ze niet de moed, en soms ook niet het geluk, om proberen bekend te worden buiten Hongarije.

Wat moet er gebeuren om een positieve verandering teweeg te brengen? Aangezien er veel bands zijn, moeten er ook genoeg fans zijn. Is crowdfunding bijvoorbeeld een hulpmiddel om getalenteerde bands te helpen om een professionele productie uit te kunnen brengen en om hulp te krijgen van distributeurs en promotors?

János: Meer geld voor de gewone mens zou zeker helpen, omdat Hongaren het niet echt leuk vinden om te betalen voor muziek en concerten. We hebben al een paar honderd platen verkocht, maar slechts een paar van de kopers, kwamen uit eigen land. Crowdfunding anderzijds is iets waarover we nadenken voor onze volgende full-length. Ik denk dat het een van de beste uitvindingen van de eenentwintigste eeuw is. Het kan muzikanten echt helpen terwijl het ook fans blij maakt omdat ze deel uitmaken van het proces.

Dömötör: Inderdaad. Maar eerst moet je een maximaal eerlijk en kwaliteitsproduct hebben voordat je crowdfunding voor de eerste keer uitprobeert. Je moet eerst het vertrouwen en enthousiasme van mensen winnen.

Zijn er genoeg podia om live te spelen en hoe is het met het gemiddelde bezoekersaantal? Welke zijn de betere zalen om live te spelen?

Dömötör: Er zijn steden die beschouwd worden als de vuurtorens van de metalmuziek, zoals Szeged, Budapest en Debrecen. Als je in de hoofdstad speelt voor zo’n twee- tot driehonderd mensen, betekent het meestal dat de band erkenning begint te krijgen. De meest noemenswaardige zalen in Budapest zijn A38, Dürer en Club202, om er een paar te noemen. Het bezoekersaantal varieert. Het is vooral genre-afhankelijk. Als je als progmetal meer dan honderd metalheads trekt, dan doe je iets goed. Buitenlandse bands trekken vrij makkelijk zeshonderd bezoekers.

Hoe verlopen de voorbereidingen voor de Presentiment-tour?

Dömötör: We hebben al zeven shows in de lente gepland staan in Hongarije en Slowakije. We hebben Mytra en Miserium bereid gevonden om gezamenlijke shows te verzorgen. We zijn natuurlijk ook al aan het werken aan een kleine Europese tour, die hopelijk zal starten aan het einde van 2015, ook al is het financieel een risico voor een kleine band als de onze. Het is moeilijk, duur en bijna krankzinnig om te beginnen aan zoiets zonder een label achter je te hebben die garant staat voor het geld en de pr, maar dat is waar we momenteel staan.

Wat zijn behalve het touren de plannen voor Dreamgrave in 2015?

János: Europa ingaan en als we geluk hebben in ieder geval het schrijven van het tweede album afronden.

Hebben jullie nog wat te melden aan onze lezers en jullie fans in België en Nederland?

Dömötör: We love The Gathering! We hebben al aardig veel support ontvangen van jullie doordat mensen onze cd hebben gekocht en geloof me: het ondersteunen van goede en onafhankelijke bands is de enige manier waarop je metal een fris en levend iets kunt laten blijven, dus blijf daarmee doorgaan. Leef je dromen met heel je hart, graaf jezelf diep in goede muziek en geef nooit op!