Het voelt om twee redenen wat minder aan als een laatste show. Over een week staan we alweer in Australië te spelen. We hebben slechts vijf dagen rust. We zitten dus nog steeds in een ‘tour mode’. De tweede reden is dat we ook nog met Cradle Of Filthe gaan toeren in Noord-Amerika. Dat zijn nog eens eenendertig optredens. We zijn dus maar heel even thuis rond Kerst en daarna gaan we al weer snel op pad. Dat is cool, want we hebben een geweldige Europese tour achter de rug.

Zijn er speciale momenten die je bij zijn gebleven?

Er zijn heel veel speciale momenten. Elke dag gebeurt er wel iets bijzonders. De eerste week in het Verenigd Koninkrijk was geweldig, met het optreden in het theater van Koko te Londen als hoogtepunt. Er waren veel fans van ons. Het is fantastisch om in zo’n wereldstad te mogen spelen. De show in Helsinki was een succes, mede omdat we eerder het jaar op Tuska Open Air stonden. Er zijn veel mensen die in Helsinki tegen ons zeiden dat ze ons op het festival hadden gezien en ons graag weer wilden zien spelen. In Antwerpen en ook hierin Tilburg hadden we dezelfde ervaring. Veel fans hadden ons ook al op Graspop gezien.

Hebben jullie ook de gelegenheid gekregen om wat steden te bekijken?

In driekwart van de gevallen helaas niet. In Rome gelukkig wel. We hadden een dag vrij en hebben de stad bekeken. In de meeste gevallen ga je echter vrij snel na je optreden naar de volgende stad. We hebben door het vele optreden op de festivals aan onze naamsbekendheid kunnen werken en hebben er nu veel fans bij gekregen.

Als ik kijk naar de uitbundige reacties na jullie show van vanavond is het wellicht tijd om volgend jaar terug te komen als headliners.

Ja, dat zou gaaf zijn.

Want het is zo jammer dat jullie maar vijfendertig minuten spelen. Na afloop riepen de bezoekers: “We want more!”

Dat is ook wat we willen. Je wilt aan de ene kant dat mensen na afloop graag nog meer willen horen, maar tegelijkertijd niet elke keer. Voor ons is het een geslaagde introductie in Europa geweest in 2015. We speelden op veel van de grootste Europese festivals, wat verbazingwekkend is voor een band die nooit eerder in Europa heeft gespeeld. Veel bands hebben er moeite mee om dat voor elkaar te krijgen, dus we mogen ons gelukkig prijzen. Onze booker heeft geweldig werk geleverd door ons daar te krijgen. Het is ook fantastisch dat we mochten terugkeren en met Cradle Of Filth samen 32 keer mochten optreden. We kijken ernaar uit om volgend jaar terug te komen en zo veel mogelijk (minuten) te spelen.

Bordeaux is vast speciaal geweest voor jullie en specifiek jullie Franse gitarist Benjamin Baret.

Ja, Benjamin vertelde me van tevoren dat we iets speciaals moesten regelen in de zin van een ‘side show’ en dat hij anders de band zou verlaten (lacht). Hij maakte natuurlijk een grap, alhoewel er toch wel een serieuze ondertoon bij zat. Hij verhuisde vanwege Ne Obliviscaris naar Australië en het was dus een ‘big thing’ om naar Europa terug te keren. We hadden een paar dagen vrij in het schema en wilden graag naar Bordeaux. Zijn vader en moeder waren aanwezig bij het optreden en een aantal vrienden. We zijn voor een zesde een Franse band dus het was heel cool om dat voor hem te doen.

Zijn je de verschillende reacties binnen Europa opgevallen? De manier waarop fans tijdens een optreden reageren?

Ja, er zit niet alleen verschillen tussen Oost- en West-Europa, maar ook tussen Engeland en het vasteland en zelfs op het vasteland verschillen de reacties. In Duitsland zijn ze anders dan in Nederland bijvoorbeeld. Dat waren leermomenten voor ons. Soms gaat het publiek niet uit zijn dak of is er weinig interactie. In Duitsland vroegen we ons af na het optreden of we niet goed genoeg hadden gespeeld en of ze ons wel leuk vonden. Het kan daar heel erg verschillen en vooral als men je nog niet kent, is de reactie minder uitbundig. Achteraf verkochten we wel veel merch, dus blijkbaar hadden we ze toch weten te vermaken.

Vandaag was de reactie in ieder geval goed.

Ja, die was zeer goed. Het helpt altijd dat er meer energie is in een uitverkochte zaal. De verschillen blijven echter interessant. We zijn ook in Hongarije en Roemenië geweest. Het publiek was daar echt fantastisch, maar dat geldt eigenlijk voor alle plaatsen waar we zijn geweest. Het is een geweldige ervaring. Het is een ervaring waar we van leren. Het geeft een geweldig gevoel om progressie te boeken en productief te zijn. Elke dag krijgen we er fans bij en maak je als band weer een stap vooruit. In elk land hebben we nu wel mensen die weten wie we zijn. Hopelijk vertellen ze het aan hun vrienden door zodat er nog meer mensen komen naar de shows als we terugkomen.

Jullie hoeven niet meer veel merch mee terug te nemen in het vliegtuig naar Australië. Al eerder verkochten jullie alles uit wat je mee had genomen.

Vorige week hebben we inderdaad een nieuwe voorraad aangelegd, maar Helsinki heeft alles gekocht. “So blame Helsinki!” Het is hun fout dat er niet meer veel voor de Nederlanders over was (lacht). In een ideale wereld verkoop je de laatste dingen tijdens je laatste show, maar zo werkt het niet. We hebben ver boven onze verwachtingen verkocht. We moesten een paar honderd cd’s extra bestellen en t-shirts en hoodies.

Misschien moeten jullie je assortiment uit gaan breiden. Alles verkoopt, dus wellicht ook mousepads en een boek met Australische recepten. Hoe vonden jullie het eten hier trouwens?

Wel goed om over na te denken (lacht). Een van de goede dingen aan Australië is dat het een multicultureel land is, zeker wat betreft restaurants. Je kunt er alles krijgen. Het is heel divers en in Europa is het eten ook goed verzorgd.

Australië is ook een enorm land. Ik heb er drie maanden doorheen gereisd, maar dat was eigenlijk nog niet genoeg.

Veel mensen realiseren zich niet dat het bijna even groot is als de Verenigde Staten. Het bestaat voor het grootste deel uit woestijn. Je moet ver rijden van het ene naar het andere punt.

Er is iets dat nog meer heeft gereisd dan de band zelf tijdens de Europese tour.

De bas van Brendan ‘Cygnus’ Brown, haha. Tijdens Resurrection Fest in Spanje hebben we als een vijftal opgetreden. Wij waren in Spanje, maar de bas was daar niet. Het was een vijfsnarige linkshandige bas, dus die haal je niet zomaar ergens vandaan. Het was daar afgelegen en het was dus niet makkelijk om een alternatief te vinden. In Londen, vlak voor Bloodstock, hadden we ook al een probleem toen driekwart van onze gear niet aanwezig was. Een uur van tevoren was onze headlinershow bijna gecanceld, toen op het laatste moment de instrumenten toch nog arriveerden zodat de show doorgang kon vinden. Het is erg moeilijk om last-minute dingen te vervangen, want Benji heeft bijvoorbeeld een linkshandige gitaar.

Hoe was het voor Brendan 'Cygnus' Brown om zijn eigen band in Spanje te zien spelen?

Het was een bizarre ervaring. Het is tegelijkertijd ook wel grappig, want je ziet natuurlijk je eigen band nooit live. Aan de ene kant vond hij het wel cool, maar hij wenst het niet te herhalen (lacht). We waren blij dat het maar voor een show was, want we waren bezorgd. Ze konden in eerste instantie de afgelegen plek namelijk niet vinden. Er waren ook nog problemen in Venetië, want de bas zou daar in de ochtend arriveren, maar twee uren later nog niets. Iemand die ons naar Metaldays zou brengen, moest dus samen met ons uren wachten totdat het instrument eindelijk, na veel geklaag, tevoorschijn kwam. Er komt dus veel stress kijken bij de tour.

Waren er ook momenten dat je heimwee had en je graag bij familie en je dochter wilde zijn?

Jazeker. Zes en een halve week is natuurlijk een ruime periode om weg te zijn. Ik heb de laatste dagen momenten gehad dat ik het zeker naar mijn zin had en uitkeek naar de laatste shows, maar tegelijkertijd een even sterk gevoel had om thuis te willen zijn bij mijn driejarige dochter. Het is moeilijk om zo veel weg te zijn.

Jullie hebben contact via Skype neem ik aan?

Ja, elke paar dagen als ik in de gelegenheid ben. Ik grijp dan de mogelijkheid aan om te skypen of te bellen, maar het is natuurlijk niet hetzelfde als echt daar zijn. Anderen hebben ook hun vrouw, vriendin en kinderen thuis. Het is een van die moeilijke dingen van het feit dat je in een toerende band zit. Het is uniek dat we de mogelijkheid krijgen om de wereld rond te reizen en je eigen muziek ten gehore te brengen, maar je moet er wel wat voor opgeven. Ik denk dat het iets is wat mensen zich niet realiseren. Ze denken dat het een droomscenario is, maar het is een mix van dingen die je krijgt en dingen die je moet opgeven om datgene te doen. Als kind dacht ik ook dat mensen gek waren als ze uit een band stapten om een normaal leven te gaan leiden. Hoe kun je stoppen met het meest mooie dat er is? Nu begrijp ik het. Je moet er echt van houden, want je moet veel opgeven. Voor degenen die het echt leuk vinden, is het duidelijk het mooiste dat je kunt overkomen.

Gebruik je de momenten dat je thuis bent rond Kerst om nieuwe songs te schrijven of wil je dat pas na de tour in Noord –Amerika gaan oppakken?

We zijn begin dit jaar gestart met schrijven, maar we zijn sinds juni nauwelijks thuis geweest. Een paar dagen geleden zeiden we tegen elkaar dat we eigenlijk nieuw materiaal zouden moeten gaan schrijven. Matt en Benji hebben de draad opgepakt met een nummer dat we eerder dit jaar hebben geschreven. We zijn niet veel thuis, dus die tijd willen we besteden met onze families, maar we hebben de intentie om tijdens de volgende tour meer te gaan componeren, ons op dat gebied ook te ontwikkelen, want we willen beter worden. Tussen de volgende tours gaan we dan nog meer schrijven. We willen er wel de tijd voor nemen en aan de andere kant moet er wel een nieuw album komen. We willen het niet overhaasten.

Dat is het belangrijkste. Goede songs schrijven kost tijd, dus ook al duurt het een half jaar langer, dan maakt dat niet veel uit. Als het maar niet zo lang als Metallica gaat duren.

Haha, precies! We gaan het album pas uitbrengen als de songs echt goed zijn. Het is wel grappig hoe sommige fans reageren. Vorige week kwam er iemand op me af die vroeg wanneer we volgend jaar terugkwamen en wanneer het volgende album datzelfde jaar uit zou komen. Toen dacht ik: “We kunnen maar een ding tegelijk.” We proberen niet teveel aandacht te besteden aan dat soort opmerkingen. We doen ons best om het goed te doen. Er zijn altijd mensen die vinden dat je anders zou moeten klinken, maar wij doen wat wij leuk vinden. We zijn onszelf. We hopen dat mensen leuk vinden wat we doen zodat we dat kunnen blijven doen. We voelen ons gesterkt door de support die we momenteel krijgen.

Zijn jullie inmiddels full-time muzikanten?

Soort van. Een paar van ons moesten hun baan opzeggen om het toeren door Europa mogelijk te maken. We verdienen echter nog geen geld met Ne Obliviscaris. We zitten dus een beetje in een moeilijke positie. We hebben wel onze banen opgegeven, maar verdienen nog niet genoeg met de band. Iedereen probeert derhalve op een creatieve manier een inkomen te genereren. Onze drummer Dan Presland geeft drumlessen tijdens de tour, Xenoyr is grafisch ontwerper, ik doe wat werk als tourpromotor en ik heb een klein, eigen label. Het is werk dat ik vanaf mij laptop kan doen. We zitten dus in een overgangsfase. We hopen full-time met de band aan de slag te kunnen. Wat ons vertrouwen geeft, is dat we in Australië geld verdienen met NeO. Daar zijn we een hoofdact. In Europa zijn we nog relatief nieuw. We moeten dus regelmatig terugkomen en veel spelen om op hetzelfde niveau als in Down Under te komen. Het heeft tijd nodig. Dat is de realiteit.

Is dit ook wat iedereen wilde of volgden sommigen van jullie een hele andere studie of deden jullie werk in een andere richting?

Ik ben zelf al een hele tijd professioneel muzikant. Ik heb als viooldocent gewerkt en ik ben dus een tourpromotor en heb een eigen label. Matt is voorman in de woning-industrie. Dan is een treinmachinist. Voor een aantal jongens in de band is wat ze deden, niet echt wat ze wilden, want ze willen zich full-time op Ne Obliviscaris richten. Brendan leeft echt voor de muziek en wil zijn brood verdienen met de band. Xen maakt artwork, maar wil zich ook voornamelijk richten op de muziek. Wat dat betreft is iedereen bereidwillig en zelfs meer dan tevreden om te stoppen met hun huidige baan ten gunste van NeO.

Kun je wat over je label vertellen?

Welkin Entertainment is een kleine maatschappij. Er is een band waarvan je de naam wellicht weet: Caligula’s Horse. Ze hebben laatst opgetreden in Nederland. Ze hebben inmiddels een tweede album uitgebracht via Inside Out, maar hun vorige, The Tide, The Thief & River’s End, verscheen via Welkin Entertainment. En zo zijn er nog wel een paar bands. Ik boek wat lokale shows. Ik werk vooral met Australische artiesten en het werk heeft me geholpen om de muziekindustrie te begrijpen en daar doe ik nu mijn voordeel mee met mijn eigen band.

Hoe ontwikkelt de scene zich in Australië? Je hebt bijvoorbeeld Psycroptic, Sleepmakeswaves, Be’lakor, Orpheus Omega…

Daar noem je een aantal goede bands. Ik heb nog op school gezeten bij een paar Be’lakor-leden. Ik speelde viool op de eerste ep van Sleepmakesmaves. We hebben getourd met Psycroptic. Er zijn bands in verschillende genres die het goed doen. Zo heb je Northlane, Parkway Drive, Karnivool en Caligula’s Horse. We hebben een van de beste scenes in de wereld, zeker als je dat afzet tegen hoe ‘klein’ ons land is. Er wonen maar vijfentwintig miljoen mensen. Langzamerhand ontdekken de mensen de kwaliteit van de bands en ontwikkelt de scene zich steeds verder. Parkway Drive en The Amity Affliction zijn heel groot, maar de kleinere spelen nu voor tweehonderd man. Metal is nog steeds heel erg underground. Zelfs nog meer dan in Europa, maar de support is goed.

Jullie spelen de nummers zoals ze op cd klinken. Er zijn bands die na een nummer vaak gespeeld te hebben, aanpassingen doen. Is dat bij jullie ook wel eens opgekomen?

De meeste fans hebben al een tijd lang een bepaalde versie gehoord en zullen niets anders willen dan die versie, ook al is de gewijzigde versie goed. Ze zijn wellicht zelfs teleurgesteld als we dingen gaan veranderen. Als we een nummer spelen, willen we maximaal presteren, onze beste performance tonen aan het publiek. Het technische niveau is al een uitdaging op zich voor ons.

Dat hoor je inderdaad duidelijk terug, zowel live als op het album. Op Citadel is jouw zus ook te horen en speel jij op haar instrument. Hoe lang heb je zelf al viool gespeeld?

Sinds ik zes jaar was. Ik kom uit een muzikale familie. Mijn jongere zus speelt al sinds haar tweede. Mijn moeder is pianolerares. Er was altijd muziek bij ons thuis. Ik voelde me aangemoedigd en nooit gepusht. Ik werd vrijgelaten toen ik een professioneel violist wilde worden op mijn zeventiende. Het was echter tijdens mijn conservatorium-periode in Melbourne dat ik teveel werd afgeleid door Ne Obliviscaris. Het is uiteindelijk goed gekomen.

De viool staat live ook mooi in de mix. Het is een flinke uitdaging voor een geluidsman om jullie technische muziek live goed tot zijn recht te laten komen.

Ja, gelukkig hebben we Troy ‘Audio Ninja’ McCosker. Hij is geweldig. Hij houdt van de uitdaging. We hebben in het verleden met andere geluidstechnici gewerkt, maar er zat niemand bij waarmee we het lang volhielden. Troy is als producent zowel bij Portal Of I als Citadel betrokken geweest, dus hij kent de songs van binnen en buiten. Dat is een groot voordeel. Als je de details in onze muziek niet kunt horen, is het geen goede show. Je kunt als band wel een geweldige show geven, maar als de sound engineer het niet voor elkaar krijgt het geluid goed neer te zetten, blijft er weinig van over. We nemen Troy overal mee naar toe. We zijn erg blij met iemand die in staat is gebleken het beste geluid de zaal in te brengen.

Het geluid op het podium moet ook goed zijn om strak te kunnen spelen.

Precies. Hij stelt ons in staat om strak te spelen, maar ook het omgekeerde geldt. Hij kan ons zo goed laten klinken zoals we zelf spelen. Je moet dus zelf echt heel goed spelen en elk detail laten horen. Het is een kwestie van veel oefenen en vaak live spelen. Het duurt een aantal jaren, “but slowly we’re getting there”.