Het is prima. We zijn bezig met de voorbereidingen op de liveshows. We komen binnenkort naar Nederland om op te treden.

Ja, jullie openen Fortarock. Daar kijk ik naar uit, net als veel Nederlandse fans. Jullie spelen wel aan de vroege kant, om twaalf uur al.

Dat is inderdaad aan de vroege kant.

Zijn jullie momenteel aan het repeteren?

Ja, we zijn druk bezig. Van 5 mei tot 5 juni zijn we met de pre-production bezig. We spelen in die tijd 27 rehearsals.

Dat zijn er nogal wat. Is het makkelijk om te repeteren met elkaar? Wonen jullie dichtbij elkaar?

Ja, we wonen allemaal in de omgeving van Oslo.

Zijn jullie ook met de visuals voor de shows bezig?

We zijn altijd op zoek naar mogelijkheden om onszelf te verbeteren. Onze liveshows zijn zeer belangrijk. Voor de festivals zijn we vooral de muziek zelf aan het inspelen. Vaak mogen we niet zoveel materiaal meebrengen naar festivals, ook omdat de ombouwtijden tussen de bands korter zijn. Er gaat zeker iets nieuws qua show voor de optredens later in het jaar gebeuren, maar we weten nu nog niet wat precies.

Jullie spelen in oktober ook weer in Nederland, op het ProgPower Europe-festival in Baarlo. Daar zijn jullie headliner.

Inderdaad. Een aantal jaren geleden stonden we daar als openingsband en nu mogen we er minimaal negentig minuten spelen. Daar kijken we naar uit.

Wat dat betreft hebben jullie de ladder de laatste jaren wel beklommen.

Het kost veel tijd en het is een kwestie van hard werken. We waren ons er in eerste instantie niet eens bewust van. Pas recentelijk merken we dat er veel meer aandacht is. Positieve reviews, veel interviews, veel meer views met betrekking tot onze nieuwste video van The Price. Langzamerhand komen we er wel. Het is gewoon erg hard werken en een beetje geluk hebben. Vertrouwen in jezelf houden en doorzetten. Ook in de moeilijke tijden.

Hoe moeilijk is het om er continue voldoende energie in te kunnen blijven steken? Je hebt momenteel ook nog een full-time job.

Dat klopt. Tijdens het schrijfproces van The Congregation moest ik gewoon volledige werkweken draaien. Ik had dus eigenlijk twee full-time jobs. Het was erg uitdagend. Sommige nummers zijn zelfs tijdens de nachtdienst op mijn werk geschreven. We hebben momenteel nog een restantschuld uit de eerste jaren van de band, dus we moeten er nog bij werken. We kunnen binnenkort de laatste verplichtingen voldoen en daarna gaan we geld verdienen. Dan valt er ook wat druk van mijn schouders en kan ik me eindelijk gaan richten op wat ik het liefst doe: me concentreren op Leprous.

Het lijkt me nu voor jullie bijna niet te doen. Je moet haast uitgeput zijn.

Ja. Het kan energie vreten, maar zolang je een licht aan het einde van de tunnel ziet, is het vrijwel onbeperkt wat je kunt doen. Als het er hopeloos uitziet, dan kun je opgeven. Maar toen we het album klaar hadden, was er wel veel opluchting en had ik er een prettig gevoel bij. Ik heb er vier tot vijf keer zo veel tijd ingestoken als bij de vorige albums.

Je hebt jezelf echt geforceerd om aan het album te blijven werken. Is dat voor jou de prettigste manier van werken? Want veel artiesten rusten even uit op het moment dat ze minder inspiratie hebben.

Ik dwong mezelf echt letterlijk om te schrijven. Het is de enige manier waarbij ik zekerheid heb. Als voorbeeld neem ik Rewind, dat uiteindelijk een van de betere tracks op het album is geworden. Daar werkte ik met een strikte deadline dat alles af moest zijn. Ik was volledig ongeïnspireerd en bleef toch doorschrijven. Ik was er in eerste instantie van overtuigd dat ik een van de slechtste songs had geschreven (lacht). Ik liet het aan de anderen horen en die deelden mijn mening (lacht). Toen we het in het oefenhok gingen spelen, was er toch een sectie die wel goed klonk. We zeiden tegen elkaar: “Als we hier en daar iets veranderen, dan wordt het toch nog wat.” Opeens leefde mijn creativiteit op en bleef het nummer maar groeien tijdens het songwritingproces. Ik had het nummer nooit geschreven als ik mezelf er niet toe had gedwongen.

Het is wel erg leuk dat je jezelf op die manier kunt verrassen.

Jazeker. Het kan echter ook de andere kant opgaan. Dat je denkt dat je iets geweldigs hebt geschreven op het moment dat je je goed voelt, maar het later terugluistert en denkt…mwoah. Alles is gekleurd door hoe je je voelt en wat je stemming is. Mijn punt is: het is beter iets te maken dan niets. Want uit iets kun je iets maken en uit niets niet. Als je te kritisch bent en te vroeg iets weggooit, kan het erop neerkomen dat je uiteindelijk niets hebt om aan te bouwen.

Zijn er dan ook ideeën die je niet hebt gebruikt voor The Congregation die je op een later moment wel wilt gaan gebruiken of bekijk je het per album?

De dag dat we een album met leftovers gaan maken, is de dag waarop Leprous uit elkaar zal gaan (lacht). Ik bekijk het dus per album.

Er zouden ideeën kunnen zijn die op zich goed zijn, maar niet op een album passen.

Absoluut. Maar ze zijn eigenlijk alleen goed als ik me ze kan herinneren. Heel misschien kom ik er nog eens op terug nadat ik een album heb geschreven, maar het is niet waarschijnlijk.

Je schrijft de meeste muziek op de computer, ook de gitaarriffs. Dat zorgt ervoor dat ze heel technisch zijn voor de gitaristen om ze te spelen. Tor Oddmund Suhrke en Øystein Landsverk moeten zowat kwaad op je geweest zijn.

Ze houden van uitdagingen dus ze vinden het wel leuk. Ze hebben er wel om gelachen. Sommige nummers waren echter technisch onmogelijk om te spelen dus heb ik wat kleine aanpassingen moeten doen. Toch klinken de riffs heel dichtbij het origineel. Het was wel interessant om de muziek te schrijven zonder op het instrument zelf te spelen. Het is puur op basis van gehoor gecomponeerd.

Het lijkt me dan ook bijzonder om ze voor het eerst tijdens een rehearsal te spelen. Hoe was dat voor jullie?

Het is heel gaaf. Ondanks de hoeveelheid rehearsals, kijken we er steeds naar uit om de songs te oefenen. Er is een goede chemistry in de band en de stemming is eigenlijk nooit beter geweest dan nu.

Nu we het over de samenwerking hebben. Wat is er met jullie vorige bassist Martin gebeurd? Hij verdween op een bepaald moment van de bandfoto’s, maar er kwam geen officieel statement.

We hebben niet veel geluk gehad met betrekking tot bassisten. De twee voor Martin stopten en met Martin werkte het gewoon niet optimaal. Hij voldeed niet helemaal aan de verwachtingen van onze kant wat hij wilde opofferen. Hij heeft op geen enkel album gespeeld en we wilden zijn vertrek niet groter maken dan het was. No hard feelings overigens. Het werkte gewoon niet optimaal. Hij heeft een aantal liveoptredens voor ons gedaan en dat ging prima. We wachten nog even met het benoemen van een nieuwe vaste bassist. We gaan daar beslist onze tijd voor nemen. Het maakt ook eigenlijk niet veel uit. De creatieve kern van Leprous is nog altijd aanwezig. We hebben op dit moment Simen Daniel Børven als sessiebassist. Hij is op het album te horen en zal ook meegaan op toer. Het werkt eigenlijk positief naar beide kanten om een sessiemuzikant te hebben. Hij hoeft zich alleen maar te concentreren op het spelen en hoeft zich niet bezig te houden met vervelende randzaken en wij hebben het makkelijker omdat we hem niet in elke beslissing hoeven te betrekken. We zijn zeer tevreden met hem en hij is blij met de open situatie zoals die is met minder wederzijdse verplichtingen. Niemand zal de oude bassisten missen, want Simen is de meest technische muzikant die we tot nu toe hebben gehad op de bas.

Ik ben benieuwd hoe hij live gaat klinken tijdens de nieuwe nummers en datzelfde geldt voor Baard Kolstad, jullie drummer die veel ruimte krijgt op het nieuwe album

Onze producer zei ook al dat hij nog nooit zoveel toms op een album had gehoord. Het geeft een behoorlijke groove aan de muziek. Het productieteam in Fascination Street, waaronder Jens Bogren, heeft daar zeker aan bijgedragen. Ze hebben het geheel zeer organisch laten klinken. Het geheel klinkt wat droger en stripped down. Dat is hoe we het hebben gearrangeerd. Dit is Leprous 2015 (lacht).

Ondanks dat het weer een hele andere plaat is dan bijvoorbeeld Bilateral of Coal, behoudt het toch de kenmerkende kracht van Leprous, die volgens mij bestaat uit het catchy klinken van complexe muziek.

Dank je. Dat is ook wat we proberen te bereiken. Die balans. Het is misschien onconventioneel als progband de songs zodanig te structureren. Het is zeer complex. De kracht van herhaling trekt me echt aan. Sommige fans waarderen de nieuwe richting minder. Vooral de hardcore Bilateral-fans. Maar ik denk niet dat veel mensen blij zullen zijn met Bilateral 2.0, omdat ze de plaat al hebben. Het is het album dat de meeste aandacht krijgt, maar er is een specifieke groep fans die alleen die specifieke cd wil horen. Op het moment dat we Bilateral maakten, wilden we graag laten horen wat we allemaal konden. Het springt van hot naar her en dat heeft zo zijn charme.

De nieuwe manier van songwriting is anders dan toen, meer gefocust.

Precies. Momenteel hebben we een hele andere benadering van het schrijven van songs. Muziek is niet bedoeld om indrukwekkend te zijn, maar het moet emotioneel zijn. Dat is in ieder geval hoe ik erover denk. Het is geen sport. Als muziek indrukwekkend is, zie ik het alsof een atleet een indrukwekkende prestatie toont. Daar zit voor mij een verschil tussen sport en kunst. Ik ben gefocust op emotie en atmosfeer. Niet dat Bilateral niet sfeervol was, maar we deden echt ons best om alles wat we konden, in een album te stoppen. Het was een goede manier om de aandacht te trekken. Maar dat was het doel niet. Het was gewoon een kwestie van hoe we op dat moment onze songs schreven. We wisten op dat moment het alleen maar op die manier te doen. We zijn tevreden met de plaat en ook met Tall Poppy Syndrome, al ben ik minder tevreden over mijn eigen vocale prestatie.

Over vocalen gesproken. Op het nieuwe album lijk je weer nieuwe technieken te gebruiken. Vooral als het gaat om de extreme vocalen.

Het veranderen van het schreeuwen is een van de slimste dingen die ik in mijn muzikale carrière heb gedaan (lacht). Het klinkt voller. Maar nog belangrijker is dat ik tijdens de repetities geen enkel probleem had met de vocalen. Ik wilde echt op een andere manier zingen, want het schreeuwen verwoeste mijn stembanden zowat. Ik wilde desondanks blijven schreeuwen en was dus gedwongen een andere techniek aan te leren. Voorheen moest ik live wel eens compromissen sluiten en kon ik live niet altijd brengen wat ik wilde doen. Met de nieuwe schreeuw-techniek klink ik intens, maar voor mezelf is het echt maar een laag volume wat ik hoef te brengen. Ik hoef nu niet meer te trainen. We hebben gelukkig een compressor die ervoor zorgt dat ik de vocalen kan laten klinken zoals ik ze wil zonder dat ze qua volume te veel afwijken.

Je gebruikt ook nog popzang in Within My Fence en in Third Law lijkt het wel wat op soul.

Dat is grappig dat je Third Law noemt. In eerste instantie hadden we screams in gedachte. Om een of andere redenen pakte het niet goed uit. Ik ging er eens voor zitten en bij de eerste take kwam ik op de cleane vocalen zoals ze nu zijn. Het is dus geïmproviseerd en misschien dat er daarom een soul-gevoel bij komt kijken. Het gaat daardoor veel meer leven en het krijgt emotie. Het vormt een contrast met de rest van de instrumenten die veel meer voor de ritmiek staan. De vocalen geven het meer kleur.

Ondanks dat de plaat melancholiek kleurt, zijn er ook wel momenten met een positieve vibe, zoals Within My Fence.

We waren eigenlijk niet van plan om dat nummer op het album zelf te zetten. Het was eigenlijk bedoeld als bonustrack. Het is namelijk emotioneel niet zo diep als de rest van de songs. Maar naar mijn mening maakt het het album juist interessanter. Het geeft wat kleur waar de rest eigenlijk qua teksten niet echt positief gestemd is.

Er lijkt een verband te zitten in de teksten op de verschillende albums. Het gaat over sociale verschijnselen als het blind volgen van iets zonder te reflecteren.

Speciaal op dit album. Op Coal was het wat persoonlijker. The Congregation is wat directer wat dat betreft. Een reflectie op hoe dingen werken in de samenleving. Het is geen kritiek op degenen die blind volgen want ik begrijp ze wel. Als non-conformist voor vele jaren realiseer ik namelijk dat ondanks alle maatregelen die ik neem om de wereld een betere plaats te maken om te leven (lacht), tien nieuwe dingen zou moeten gaan doen voor elke kleine maatregel die ik neem. Het is makkelijker om op te geven. De teksten op The Congregation gaan over hoe we een bepaalde hoek ingedrukt worden en dingen doen en beslissingen nemen waarvan we instinctief aanvoelen of weten dat ze niet juist zijn, geen oplossing zijn of destructief zijn, maar mensen die dingen toch doen omdat het heel erg moeilijk is om het niet te doen.

Wat moet er naar jouw mening veranderen?

Het depressieve eraan is dat er niets zal veranderen totdat men verder kijkt naar de consequenties. Mensen zijn te blij met het relatieve comfort wat ze nu hebben. Ze verwachten dat. Naar mijn mening gaat er niets veranderen als het afhangt van het ‘laagste niveau’. Er moet iets veranderen in het ‘hoogste level’. Er moeten beslist dingen veranderen. Vooral als het gaat om massaproductie. We gebruiken veel meer bronnen dan we hebben. In augustus van elk jaar hebben we al verbruikt van wat we in een heel jaar nodig hebben. En de populatie neemt ook nog eens toe. De manier waarop ik er tegenaan kijk, is dat alles in een neerwaartse spiraal zit. Het is deprimerend als je erover na gaat denken. De teksten op het album gaan over al dit soort momenten waarop je iets zou moeten doen, maar uiteindelijk ervoor kiest om iets heel anders te doen omdat die manier het makkelijkste is. En we maken er allemaal deel van uit. Ik ben bijvoorbeeld een vegetariër, maar al mijn cosmetica is getest op dieren en mijn kleren worden door minderjarige kinderen gemaakt. Als ik ergens heen ga, draag ik bij aan de vervuiling. Er is altijd wel iets en er zit moreel altijd iets slechts achter. En natuurlijk zit er een bepaalde kracht in de mensen en er gebeuren wel positieve dingen.

Bepaalde dingen zijn langzaam aan het veranderen. Er zijn nu meer vegetariërs dan jaren geleden bijvoorbeeld. Je ziet het aantal echt groeien. Het is een trend aan het worden en dat heeft het ook nodig om echt verandering teweeg te brengen op een grotere schaal. Dat geldt niet alleen op dat gebied, maar ook met andere onderwerpen. Het moet breed gedragen worden. Er moeten veel mensen zijn die iets willen veranderen, voordat het echt gebeurt. Een vegetariër zijn is niet alleen maar goed voor dierenrechten. Ik zeg overigens niet dat iedereen vegetariër moet worden, maar wat ik wel zeg is dat we te veel vlees eten in vergelijking met wat we kunnen produceren. Het is zowel iets wat het milieu en de dierenrechten raakt. Toch ben ik ook maar een hypocriet. Want ik heb het wel over het milieu, maar ik reis zelf enorm veel. Ik doe dat om mijn eigen ego te stimuleren, niet omdat iemand anders het nodig heeft. Mensen hebben mijn optredens niet nodig. Het is misschien leuk en onderhoudend.

De liveshows van Leprous zijn zeer onderhoudend kan ik uit ervaring vertellen.

Haha, maar strikt genomen hebben mensen ze niet nodig. Ik denk dat de meeste wel kunst en muziek in hun leven nodig hebben voor hun eigen stabiliteit en levensgeluk, maar het is geen noodzakelijkheid om te overleven door concerten te geven, maar het is een noodzakelijkheid voor mijn eigen levensgeluk.

Je intenties zijn in ieder geval goed.

Ja, de teksten staan voor hopeloosheid. Ook al zou je een antwoord vinden op iets waardoor je een beter leven zou kunnen leiden, komen er weer tien vragen in je op. Ook al zou je een oplossing hebben voor een specifiek probleem, komen er tien nieuwe tevoorschijn. Het is een heel deprimerend thema op The Congregation. Die melancholie zit in mij. Ik ben zelf geen melancholisch persoon. Voor mij is kunst en muziek een mooie manier om het uit te drukken. Voor mij is melancholische muziek het meest aantrekkelijk, dat heb ik altijd al gevonden.

De fans zullen ernaar uitkijken om de nieuwe songs live te horen. Weet je ook of er een signeersessie op Fortarock zal zijn?

Ik heb er nog niets over gehoord. Mijn ervaring is dat Europeanen er niet echt voor warmlopen. In Dokkum kwamen er ongeveer vijf mensen na de show naar ons toe. We hebben op ProgPower in de Verenigde Staten gestaan en daar waren we twee uur lang aan het signeren. Als mensen ons willen ontmoeten, dan lopen we vast wel ergens op het festivalterrein rond.