Album nummer tien van Europe...

Album nummer tien, inderdaad. En het is voor ons een van de meest interessante albums die we hebben. Ik weet nog altijd niet hoe we dit voor elkaar gekregen hebben.

Toen jullie ongeveer tien jaar terug weer bij elkaar kwamen, had je toen gedacht dat jullie tot tien albums zouden komen?

Nee, niet specifiek tien. Maar we wilden niet voor slechts één album bij elkaar komen. We wilden echt weer langer aan Europe werken, niet slechts een snel comeback album en daarna weer stoppen. Twee of drie albums, ofzo. Maar toen we het vorige album Bag Of Bones maakten, kregen we allemaal weer zoveel zin, dat we zeker niet wilden stoppen. Dat album gaf ons frisse moed. Dat hadden we live opgenomen in een oude studio. Daarmee realiseerden we hoeveel ervaring we eigenlijk hadden met touren en schrijven. Toen we aan War Of Kings begonnen, wisten we dat we het op die manier konden doen. Daardoor was het album echt fijn om te maken. Ook dit album hebben we weer live in de studio opgenomen. Het gros van het werk is in twee weken gedaan. In de weken erna hebben we nog andere dingen opgenomen, bijvoorbeeld de hammondorgels en wat solo's. Maar de bulk was toen dus al klaar. In totaal zijn we slechts een week of vier aan het opnemen geweest.

Het ging dus allemaal erg makkelijk zo te horen.

Dat ging het zeker. Dat kwam ook vanwege onze producer, Dave Cobb. Hij heeft met zijn ideeën de nummers nog beter en spannender gemaakt dan ze al waren. We hadden elf nummers klaarliggen, welke we erg veel geoefend hadden. Meer dan bij Bag Of Bones het geval was. Dat album is wat meer bluesy en recht voor z'n raap. Deze keer wilden we er nog wat meer werk aan besteden. We waren dus goed voorbereid, ik schat dat we het zo'n 80 procent klaar hadden. Die laatste twintig procent komt in de studio. Dat bleek te kloppen. Dave had echt geweldige ideeën voor de nummers. Iedereen schreef mee deze keer. Mic [toetsenist] schreef mee. John Levén, onze bassist, stuurde me de riff voor War Of Kings. John [Norum, gitarist] had natuurlijk ook genoeg ideeën. We hebben het echt als een band geschreven.

De laatste paar albums is bij jullie meer en meer zo'n jaren 70 geluid er in gekomen. Dan lag het voor de hand dat jullie Dave Cobb zouden inhuren.

Absoluut. Nadat we Rival Sons hoorden, wisten we dat we met hem wilden werken. Hij is een van de weinige producers die zo'n sound weet neer te zetten. Hij en Kevin Shirley, die ons vorige album geproduceerd heeft. We zijn dus dolblij dat we op onze laatste twee albums met mensen konden werken die weten hoe ze drums, gitaar en bas moeten opnemen om het een warm geluid te geven. Het grappige is, we hebben het album opgenomen in een gloednieuwe studio, maar we hebben hem volgezet met oud materiaal. Oude microfoons, oude compressors. We wilden geen enkel risico nemen. Een vriend van ons, de bassist van Soundtrack Of Our Lives, heeft een studio waar hij ook veel oude spullen heeft. We vroegen of we dat mochten lenen en natuurlijk was dat geen probleem.

Was alles dan oud, of nieuw maar gemaakt op de oude manier?

Er zaten ook wel wat nieuwere spullen bij die, zoals je zegt, gemaakt waren zoals ze die vroeger maakten. Maar sommige microfoons waren echt oud. Vooral de U47 microfoon die ik gebruikte, of de U67 die we bij de drums hadden.

Geen problemen er mee gehad?

Nee hoor. Die vriend van wie we ze geleend hadden, is er zuinig op en weet hoe hij ze moet behandelen en onderhouden.

Je zei al dat het album makkelijk was om te maken. Was er nog wel een uitdaging?

Nou, makkelijk is het eigenlijk nooit. Het is altijd veel werk. Maar wel leuk en inspirerend. Voor mij is het altijd de uitdaging om de teksten wel op tijd af te hebben. Maar die kwamen vrij snel deze keer. De echte uitdaging zat hem om de vibe goed te krijgen. Wij zijn allen opgegroeid met Led Zeppelin, of met Heaven & Hell van toen Dio bij Black Sabbath zat. Die albums nemen je mee op reis als je ze luistert. Zo'n album wilden we ook maken. Dave Cobb heeft ons daar uitstekend bij geholpen. We hebben de hammondorgels en de mellotron veel gebruikt om die vibe te creëren. En iedereen in de band schreef mee aan de nummers. Het is een unieke plaat geworden. Alles viel op z'n plek.

Als je zegt dat het album je mee op reis neemt snap ik ook ineens het einde van het laatste nummer, waar ineens het titelnummer weer terugkomt. Hoe zit dat?

Het titelnummer was een van de eerste nummers die we opgenomen hadden. Toen leek het ons een leuk idee om de fade-in of fade-out weer terug te brengen. Vroeger deed iedereen dat, maar tegenwoordig hoor je dat bijna nooit meer. Misschien wel terecht, overigens. Maar het leek ons leuk om dat te doen. Maar toen we die song dus hadden, hadden we ineens een fade-out van twee à drie minuten. Dat kon echt niet, want het was het openingsnummer en dan moet je niet zo lang wachten voordat je bij het tweede nummer komt. Toen zei iemand, ik weet niet meer wie, dat we het dan gewoon op het einde van het album moesten zetten als verborgen track. En zo geschiedde. Wij vonden het een erg leuk stuk, maar we konden het niet kwijt zo aan het begin van het album.

Ik vond het wel leuk zo na dat hele mellow instrumentale nummer.

Zeker!

Ook een opvallend nummer vind ik de ballad Angels (With Broken Hearts). Waar gaat dat over?

Dat nummer hebben we in een nacht in de studio geschreven, samen met Dave Cobb. Een van ons kreeg die dag een sms, "Jack Bruce is overleden." Je kent hem wellicht van de band Cream. Een aantal van ons vonden zijn muziek echt te gek. We waren dus aan dat nummer aan het schrijven en de teksten gingen de kant op dat het over overleden dierbaren ging. Het werd dus een erg emotioneel nummer en erg speciaal voor ons. Iedereen is wel een dierbare verloren.

Denk je dat die emotie er ook uit komt als je het live gaat spelen?

Ik denk het wel. Als we deze live spelen. Een ander erg persoonlijk nummer is Praise You. Ik denk dat we beide nummers wel live gaan spelen, maar waarschijnlijk per avond een van de twee. Maar goeie vraag, komt die emotie er live ook uit? Op een andere manier, denk ik. Op een manier dat je er een goede live-versie van maakt. Bij dat soort nummers is het erg moeilijk om diezelfde emotie ook live te brengen. Je wilt zelf niet elke keer diezelfde gevoelens beleven als toen je het nummer schreef. Soms is dat echt te zwaar. Ik weet nog dat ik de tekst voor New Love In Town schreef. Dat was de avond dat mijn zoon geboren werd. Als we dat live spelen krijg ik soms weer tranen in mijn ogen. Ondanks dat dat nummer juist een prachtig gevoel geeft, is het toch zwaar om dat elke keer te beleven. Je moet jezelf er dus wat van kunnen distantiëren.

Ondanks de zojuist genoemde ballad is dit album volgens mij toch wel wat zwaarder dan de vorige.

Ik denk het ook. Ik denk dat dit wel ons zwaarste album in tijden is.

Sowieso verrasten jullie vriend en vijand destijds met de comebackplaat Start From The Dark, welke ook veel harder was dan wat we van jullie gewend waren uit de jaren 80 en '90.

Ja, daar hadden we de gitaren wat gedowntuned en de teksten gingen een andere kant op. Dat album was erg leuk. Tegenwoordig doen veel andere bands een soort eighties revival, maar daar passen wij voor. Wij kunnen dat niet meer.

Jullie zijn nu een stuk serieuzer.

Ja.

Je zei eerder al dat het album vlot is opgenomen. Hoe lang zijn jullie in totaal er aan bezig geweest?

In totaal hebben we er vier maanden aan geschreven, dan een paar weken goed oefenen en daarna zijn we gaan opnemen. Je moet niet te lang in de studio zitten. Sommige bands zitten daar maanden, maar dat kan nooit goed voor je zijn. Als je van die creatieve geesten hebt zoals wij en Dave Cobb, dan verlies je die creativiteit als je te lang met hetzelfde blijft doorgaan. Je gaat dan teveel dingen "repareren" die eigenlijk niet verkeerd zijn. Dat hebben we met de loop der jaren wel geleerd.

Als je terugkijkt op voorgaande albums, zijn er dan albums bij waarvan je nu denkt dat jullie te lang in de studio zaten?

De meeste albums van ons uit de jaren 80 duurden te lang om op te nemen. Afgezien van Wings Of Tomorrow in 1984. Die ging vrij snel want toen hadden we nog niet zoveel geld. Dat was de eerste keer dat we in een fatsoenlijke studio waren, maar dan nog konden we steeds slechts enkele uren achter elkaar daar zijn. Maar bij The Final Countdown en de twee albums erna zaten we wel te lang in de studio. Daar is teveel tijd en geld aan besteed. Teveel overdubs. Maar dat was kenmerkend voor die tijd. Platenlabels gooiden overal heel veel geld tegenaan. En het kon ze allemaal niets schelen want ze wisten toch wel dat ze er nog veel meer aan gingen verdienen. Tegenwoordig is dat wel anders. Nu zijn we onze eigen baas en geven we het album in licentie bij een label.

Is het in de studio tegenwoordig ook erg anders dan vroeger?

Heel erg anders. Nu zijn we ook echt allemaal tegelijk in de studio. Sowieso bij de laatste twee albums, want die hebben we live in de studio opgenomen. Iedereen was vanaf dag 1 tot de laatste dag in de studio. In de jaren 80 en begin jaren 90 namen we in de eerste week de drums en bas op, waarna die mannen naar huis gingen. Daarna kwam de volgende en daarna de volgende. Het was net een soort lopende band. Elke producer had zo zijn eigen manier van werken. En wij gaven er toen niet zoveel om dat het op die manier ging.

Maar nu zou je het niet meer zo doen.

Nee, absoluut niet. Live opnemen bevalt erg goed. Maar dan moet je wel met mensen werken die weten hoe ze dat moeten doen. Gelukkig hebben we die mensen gevonden. Waar het om draait is dat je niet alleen een goed nummer maakt, maar ook plezier hebt om het te spelen. En dat hebben we nu zeer zeker.

Jullie hebben bij het titelnummer een videoclip opgenomen.

Dat klopt. Met onze goede vriend Patric Ullaeus. Met hem hebben we al diverse clips opgenomen. Hij is geweldig. Je kan hem ook kennen van ondermeer alle videoclips van In Flames. Hij is gewoon heel goed. En het voordeel is, dat hij ook van Europe houdt en ook met ons wil werken. Daardoor weten we dat we altijd een goed resultaat krijgen. Tegenwoordig is er weinig markt meer voor videoclips. Daarom moet je mensen vinden die ook van jouw muziek houden en houden van wat ze doen. De nieuwe clip hebben we in Göteborg opgenomen in een grote ruimte. Elk bandlid had zijn eigen podium. Op de achtergrond staan grote led-schermen waarop hij beelden toonde.

Deze zomer staan jullie op wat festivals. Komt er ook een normale tour?

Jawel, na de zomer. Voor de zomer doen we Groot-Brittanië en Noord-Amerika, en na de zomer Europa.