Het is altijd weer een feestje voor hardcoreminnend Nederland: de Persistence Tour. Aangevoerd door de grootste namen uit deze scene reist dit gezelschap de hele wereld over om links en rechts wat serieuze hardcorekont te schoppen. Vorig jaar in het kielzog van Sick Of It All, was het dit jaar de beurt aan Ignite om het feestje te leiden. De allerlaatste stop van de tour was in TivoliVredenburg te Utrecht en waarschijnlijk was het wel even schrikken voor het publiek dat rustig zat te luisteren naar een klassiek zondagmiddagconcert in de foyer.
Persistence Tour is altijd een uiterst Amerikaanse bedoening en er stonden helaas geen Nederlandse bands op de affiche dit jaar, maar de enige toegevoegde Europese band Risk It! uit Dresden mocht het spits afbijten. Verbazend genoeg stond deze band eigenlijk al meteen voor een goedgevulde zaal te spelen. Aan zanger Gregor was duidelijk te horen dat het de laatste dag van de tour was, aangezien hij behoorlijk schor klonk. Kennelijk is deze band met eigen vervoer heel Europa rondgereden achter de tour aan. Risk It! maakt aangename en energieke, punky hardcore en stond met volle overtuiging te spelen. Dat de jonge Duiters het respect hadden verdiend van de andere bands was overduidelijk bij het - bij hardcore kennelijk verplichte - klappen voor de andere bands: “Give it up for Risk It!” volgde nog regelmatig gedurende het verloop van de avond.
Wisdom In Chains was de volgende band op het lijstje en absoluut een band die op mij indruk maakte. Snelle hardcore met een sympathieke zanger die overduidelijk aanwezig was op het podium waarbij de eerste voorzichtige stagedivers zich inmiddels hadden aangemeld. Aan het eind van het optreden werd de band verrast door alle andere muzikanten van de Persistence Tour, want tijdens het laatste nummer Chasing The Dragon stonden er ineens bijna twintig gitaristen op het podium, wat een enigszins absurd beeld gaf. Absoluut een geslaagd optreden.
Een heel ander verhaal is de vreemde eend in de bijt van vanavond: Twitching Tongues. Ik had nog nooit van deze band gehoord, maar na het zien van de heren ben ik daar ook zeker niet rouwig om. Muzikaal gezien zat alles wel snor bij deze band, maar het grote probleem zat hem bij de zanger. Die kon op zich best zingen, maar het klopte allemaal van geen kant: hardcore is overduidelijk niet zijn genre. De beste man had bovendien ook niet een heel interessante uitstraling. Dat het publiek er ook zo over dacht werd pijnlijk duidelijk doordat de zaal bijna helemaal leegliep en er bij het laatste nummer nog maar bar weinig mensen stonden.
Hoe anders was het bij Iron Reagan. Deze band speelt heerlijke crossover thrash, inclusief heftig headbangende, wijdbeens staande, langharige gitaristen. Korte, pittige nummers die staan als een huis en regelmatig aan D.R.I. doen denken. En hoe anders is de energie op het podium, zeker in vergelijking met Twitching Tongues. Tijdens het laatste nummer wordt de band op de schouders genomen en het podium over gedragen. Een passend eind bij een prima optreden van een band waar we zeker nog een heleboel van gaan horen. Wat mij betreft het optreden van de dag!
Tijdens het soundchecken van H2O kwam Zoli Téglás van Ignite het podium op om te waarschuwen voor zakkenrollers. Waarbij de H2O-gitarist als grap een riedeltje Bro Hymn (van Pennywise uiteraard) liet horen. Dat hoef je een hardcorepubliek als dit natuurlijk niet twee keer te laten horen en de zaal ging meteen los in een daverend “Wooohohohooo”. Zoli zong uiteraard meteen de coupletjes en kon, nadat alles weer gekalmeerd was, verder met zijn zakkenrollers-praatje. De zanger van H2O kwam op in een binnenstebuiten gekeerde pyjamabroek en de band blaast vanaf het eerste nummer het schuim uit je bier. Ondanks het feit dat het laatste wapenfeit van de band (Use Your Voice) een wat magere ontvangst kende, doen de nieuwe nummers het prima live.
Ook bij Terror ging het publiek volledig los. Deze band uit Los Angeles staat immers altijd garant voor een flink stukje vuurwerk. Klassiekers als One With The Underdogs en You’re Caught werden luidkeels meegebruld en deze band was muzikaal gezien toch wel de meest overtuigende band van de avond. Zanger Scott Vogel weet altijd het publiek goed op te zwepen en mee te krijgen en dat het publiek volledig los ging werd wel duidelijk toen er een grote circlepit ontstond die bijna tot aan de bar reikte.
De nieuwe plaat van Ignite is er eentje die ik regelmatig aan heb staan, dus ik was erg benieuwd naar de show van deze band. Helaas bleek hun optreden toch enigszins tegen te vallen. Vorig jaar waren ze de perfecte opwarmer voor Sick Of It All, maar nu als headliner maken de heren uit Orange County toch een wat uitgebluste indruk. Of dit nu komt doordat het de laatste avond van de tour was, of omdat het nieuwe materiaal nog niet helemaal was ingedaald bij het publiek, maar het feit blijft dat ik deze band veel beter heb zien presteren. Dat mag de pret uiteraard niet drukken en zeker niet voorkomen dat ik een erg aangename dag heb gehad met uiterst plezierige muziek en ditto publiek. Volgend jaar weer.
Met dank aan Eus Straver van Metal-Experience voor de foto's.
