Vrijdag

Op vrijdagavond staan er vijf bands en een debat op het programma. De christelijke metalcoreband I Am The Deceiver opent de avond. De jonge formatie is sinds 2011 bij elkaar en bracht vorig jaar de ep Heirs uit. Momenteel leggen de Duitsers de laatste hand aan opvolger Conniver. De setlist van vanavond bevat een mix van oude en nieuwe tracks van die twee ep’s. Er is duidelijk een positieve ontwikkeling waar te nemen. De oude songs zijn vooral straightforward, de nieuwe bevatten wat meer melodie, atmosferische elementen en ritmische twists, laten een eigen gezicht zien en hebben meer overtuigingskracht. De toeschouwers, zo vroeg op de avond nog in beperkte getale aanwezig, kunnen er echter niet veel mee. Dat heeft ook te maken met het geluid dat niet goed afgesteld staat. De solo’s en backing vocals zijn niet goed te horen, de bas staat te hard, de drummer geeft het geheel te weinig power en er wordt ook niet altijd even strak gespeeld. De podiumpresentatie is wel energiek, maar het publiek staat er stil bij. Het komt dan ook niet tot de door de zanger gewenste wall of death. I Am The Deceiver weet de boel nog niet wakker te schudden en moet nog meer ervaring opdoen om te gaan overtuigen.

“Kom dichterbij, kom dichterbij!” De bezoekers doen een stap naar voren als de bassist van Morgarten een verhaal gaat vertellen. In oude kledij verwelkomen de Zwitsers de festivalgangers met een doedelzakintro en een vrolijke fluitmelodie voordat de metalen elementen hun intrede doen. De Zwitserse folkmetalformatie weet ondanks het matige geluid wel te boeien en de sfeer te bevorderen met een mix van (symfonische) folk- en black metal. Het zijn vooral nummers van het debuutalbum Risen To Fight (2015) die de setlist sieren plus de prima afsluiter Meeting The Almighty. Ondanks dat niet alle overgangen halverwege de nummers qua stijl soepel verlopen en er gestopt moet worden omdat de toetsenist niet op tijd switcht naar de juiste sound, is deze band uit Neuchâtel een zeer aangename verrassing en er is dan ook terecht bijval vanuit de inmiddels redelijk goed gevulde zaal.

Helaas heeft de Duitse electro-rock-coreband Sacrety moeten afzeggen, vanwege een ontsteking aan het hart van de zanger. Als vervanger is Startled geregeld, dat hier twee jaar geleden ook stond. De Utrechtse metalcoreband doet het aardig, maar heeft net als de andere bands vandaag last van een wat krachteloos geluid. Hierdoor komt de muziek niet optimaal uit de verf. De jonge formatie voert het geheel wel strakker uit dan de openingsact. De dubbele zanglijnen vallen in positieve zin op en halverwege de set is er een nummer met een lang instrumentaal begin dat een goede indruk maakt. Verder blijft er jammer genoeg weinig hangen van het materiaal dat binnenkort op het debuutalbum zal verschijnen. Wellicht dat het gitaargeluid op het studiomateriaal wel overtuigt. Tof dat Startled op het laatste moment de vrijgevallen plek wilde bezetten.

Vervolgens is er in het theater (in hetzelfde gebouw, naast de concertzaal) een debat over vluchtelingen. Eigenlijk ontstaat er niet echt een debat, maar eerder een interview met iemand van Vluchtelingen Werk Oost Nederland en de oprichter van NietMijnLand, die qua mening niet tegenover elkaar staan. Het meest aan het woord is Josef van eerstgenoemde organisatie. Hij is zelf vluchteling geweest en dat geeft een mooi inzicht over wat er speelt bij die mensen en bij het begeleiden van vluchtelingen. Aan het einde van het ‘debat’ komen er ook nog vragen uit de zaal en het is eigenlijk jammer dat de tijd er op een bepaald moment opzit, want het was best interessant. Een goede afwisseling tussen de muziek.

Niet alleen de piraten van Cat O’Nine Tails zijn verkleed, ook enkele festivalgangers, die speciaal voor deze act zijn gekomen, zijn getooid met attributen en hebben de garderobe overhoop gehaald. De piratenshow is het beste onderdeel van het optreden. De muziek overtuigt een stuk minder. Ook bij deze christelijke Finnen is het geluid verre van optimaal. De zang staat te zacht in de mix en het gitaargeluid is te dof. De drummer maakt wel een goede indruk. Buiten momenten van opleving komen de songs van Under Captain’s Flag live niet echt goed tot hun recht. Ze missen iets speciaals. Na afloop is het wel gezellig bij de merchstand.

De hoofdact van vrijdag is Signum Regis. Deze powermetalgroep is ontstaan in 2007 en brengt op 20 november zijn vierde album uit via Ulterium Records. Op deze nieuwe full-length zal de nieuwe zanger Marián ‘Mayo’ Petranin te horen zijn. Hij staat vandaag ook op het podium en maakt een gepassioneerde indruk. Zijn zang is een van de sterke punten van de sound, samen met het vingervlugge gitaarwerk. Maar ook voor deze Slowaken geldt dat de melodieuze factor niet goed uit de verf komt door het wat doffe geluid.

Pas aan het einde van de set komt daarin verbetering. Vanaf Through The Desert, Through The Storm komen de riffs beter door, is de gave solo goed te horen en krijgt het optreden daarmee het stempel headlinerwaardig. Exodus (met een mooie gitaarsolo), het rockende Oath Breaker (met een fraai basloopje) en de Yngwie Malmsteen-cover Vengeance/Liar behoren tot de beste songs van de set, al doen de anderen er niet veel voor onder. Signum Regis is een geslaagde afsluiter.

Vrijdag de dertiende blijkt echter overall geen gelukkige dag voor het festival. Met name door het matte geluid zat er geen sprankeling in de muziek en bleef een enthousiaste publieksreactie uit. Morgarten verraste in positieve zin en Signum Regis wist met een technisch goed verzorgd optreden de headliner-status eer aan te doen. Het aantal bezoekers bleef achter bij de verwachtingen. Ook de reactie bleef in veel gevallen beperkt. De sfeer was verder positief en relaxed. Het is echter te hopen dat er morgen wat meer leven in de brouwerij zit.

Zaterdag

Gelukkig is er op zaterdag dan ook een bierproeverij in de foyer. Tongval is de naam van het in België gebrouwen bier, verkrijgbaar in drie soorten. De Lichte Tongval (5,4%), Dubbele Tongval (7%) en Zware Tongval (9%) bevielen goed en er was dan ook een goede belangstelling voor dit geslaagde randprogramma.

De eerste band die zaterdag op de planken staat, is Desolate Fields. De melodische post-blackmetaltracks van de heren zitten prima in elkaar en zijn bovenal sfeervol, met name tijdens de rustige gedeelten, waarin het melodieuze en bij vlagen psychedelische gitaarspel en de baspartijen goed naar voren komen. Door een afwisseling van blackmetalpassages en atmosferische secties houdt de formatie uit Hengelo de spanning aardig goed vast. Desolate Fields heeft in de drie jaren dat ze actief zijn, twee demo’s uitgebracht en momenteel is er nieuw materiaal in de maak. Beslist iets om naar uit te kijken.

Muziek is emotie. Een hoeveelheid trillingen die je kracht geven, je uit je dak laten gaan of ontroeren. Zelden zag ik een band die emotie zo treffend kan omzetten als Árstíðir. De rustige, maar zoveel bevattende muziek is om stil van te worden. De bezoekers kijken dan ook van begin tot eind verwonderd en aandachtig toe. Ik kan me niet voorstellen dat er ook maar een iemand in de theaterzaal niet onder de indruk was. Een aantal bezoekers houdt het ook niet droog. Het is zó indrukwekkend wat de heren hier vandaag laten horen, dat het eigenlijk niet in woorden te omschrijven is. In alles zit emotie: in de warme en gevoelige (samen)zang, in het melancholische cello- en vioolspel, in het crescendo en het decrescendo van de songs, in het oprechte van de performance, in het goede geluid, in de gelaagdheid van de muziek. Ik zou nog meer lovende woorden kunnen opschrijven, maar het beste is het om deze IJslandse formatie van dichtbij aan het werk te zien. Volgend jaar treedt het vijftal, dat bekend is van dit filmpje, samen met Anneke van Giersbergen op. Gaat dat zien! Zonder meer het hoogtepunt van Brainstorm Festival 2015.

Nog niet goed bijgekomen van de indrukwekkende performance van Árstíðir, bekijk ik de set van Despicable Heroes. Veel bezoekers zien daarvan de helft omdat er overlap is met de vorige act, de enige van het festival. De rest loopt eigenlijk keurig volgens schema. Despicable Heroes speelt melodische metalcore met de nodige breakdowns inclusief vette bassdrops. De energieke metal van de formatie uit Barneveld weet als enige band van het festival de boel echt los te krijgen middels een wall of death tijdens Pollution, een van de nieuwe tracks die niet op het eerder uitgebrachte album Shipwrecked (2013) staat, maar waarvan wel een video is geschoten. Aan het einde van de set zingt het publiek de jarige bassist Gino van Middendorp nog even toe. Despicable Heroes is de beste metalcoreband van het evenement.

Terug naar het theater voor een akoestische set van Sleeping Romance. Daaraan voorafgaand is er een interview op het podium met voornamelijk de twee bandleden die het beste de Engelse taal beheersen en bovendien verantwoordelijk zijn voor de composities: zangeres Federica Lanna en gitarist Federico Truzzi. Ze vertellen over de deal die ze een paar maanden geleden tekenden met Napalm Records, over Nederland als tweede thuis (en ook de tweede keer op Brainstorm) plus over het nieuwe conceptalbum dat in de maak is en een Italiaanse titel zal krijgen. Daarna speelt het duo drie songs, te weten The Promise Inside, Finding My Way en het nieuwe Catch The Sun. De gitaar lijkt niet perfect gestemd, maar de stem van Federica is wel zuiver. Het is leuk om de nummers eens in een andere setting gehoord te hebben. Opvallend aan het nieuwe nummer is, dat het zowel ligt in de lijn van het vorige album Enlighten (2013), maar tevens wat nieuwe elementen bevat. Minder Within Temptation, meer Sleeping Romance. De tekst van het nieuwe nummer is geschreven op weg naar Nederland en wordt live opgelezen in de nog niet definitieve vorm.

In de concertzaal staat er inmiddels een andere geluidsman achter de knoppen. De Italianen van Nightland hebben hun eigen technicus meegenomen en dat levert een betere sound op dan de aanwezigen tot dan toe gewend waren (alhoewel het geluid overall op zaterdag beter is dan op vrijdag). Voller, met meer power en dat komt de symfonische death metal en daarmee de beleving ten goede. Het zijn vooral nummers van het debuutalbum Obsession (2015) die op de setlist staan. Last Dance Of A Treacherous Mind (bijzondere combi van power metal en blasts), Alpha Et Omega (met een sterke expressie) en Icarus klinken prima, al blijft het jammer dat er, net als bij Septicflesh bijvoorbeeld, veel van tape afkomt. Neemt niet weg dat de geregisseerde show er goed uitziet en Nightland een goed optreden neerzet.

In de ruimte voor het theater is er een kleine metalmarket, een bierproeverij en een expositie van metal-cartoons van Thijs Jansen. In deze ‘gang’ is er ook gelegenheid om de meeste bandleden te spreken. Wat opvalt, is dat de sfeer heel relaxed, positief en vriendelijk is. Aangezien het niet heel druk is (er zijn ongeveer tweehonderdvijftig kaarten verkocht en dat valt in vergelijking met voorgaande edities tegen), kon je overal makkelijk bij en ontstonden nergens wachtrijen.

De melodische rock/metal van Empire 21, de band rond topgitarist CJ Grimmark (Narnia, Rob Rock) en leden van Harmony en Darkwater is aardig. Nummers als I Can’t en No Matter The Winds Of Change liggen direct lekker in het gehoor. De andere blijven minder snel hangen. De ervaren Zweden vermaken zich prima en spelen naar behoren. Vooral het gitaarspel is een pluspunt. De zanger heeft qua bereik zijn beperkingen, maar presteert verder voldoende. Zijn teksten tussen de nummers door zijn niet altijd even sterk. Zo heeft hij het bijvoorbeeld over het verschil tussen huizen van steen en van hout. Who cares? Waar de meeste christelijke bands op dit festival het publiek niet toespreken over het geloof, doet deze frontman dat wel. Hij doet dat wat voorzichtig en daardoor komt de boodschap niet bij iedereen over. Het haalt bovendien de vaart wat uit het optreden. Empire 21 wisselt tijdens het optreden derhalve sterke en minder sterke momenten af en dat levert achteraf bij de bezoekers wat gemengde reacties op. Muzikaal zit het wel goed.

Het is etenstijd en daardoor staan er bij aanvang van Bloodwork net zoveel mensen als bij het eerste optreden van Iron Maiden in de jaren zeventig. Dat zijn er ongeveer acht. Vrij snel komen er toch wel veel meer nieuwsgierigen kijken en die zien een bijzonder optreden van de Engelse deathmetalformatie. Tussen alle brute tracks door, zijn er twee bijzondere nummers. Een experimenteel en een melodieus nummer. Welkome afwisselingen. Daarnaast zijn er twee bijzondere momenten. Een waarbij de gitarist het verkeerde nummer inzet, het andere is de gelegenheid die diezelfde gitarist aangrijpt om de toeschouwers te vertellen dat als je een depressie hebt, je niet moet wachten met het zoeken naar hulp. Hij vertelt dat omdat een vriend van de bandleden zelfmoord heeft gepleegd.

Daar word je even stil van, net als van de aanslagen in Parijs. Vanwege de gebeurtenissen in de Franse hoofdstad is er op alle podia in Nederland om acht uur een minuut stilte, zo ook hier in Apeldoorn. Daarna is het aan The Algorithm om de stilte te doorbreken. Dat doen ze met heavy computer music. De elektronische beats en ADHD-melodieën van de laptop van Rémi Gallego zijn niet aan iedereen besteed, maar een groepje fans vooraan vermaakt zich uitstekend. Het is wel een wat rommelig optreden. Het geluid in de zaal aardig goed (alleen de djent-riffs komen niet goed uit de verf), maar op het podium zijn er wat problemen, waardoor het drumwerk van Jean Ferry aanvankelijk niet helemaal synchroon loopt met de beats. Als dat probleem is opgelost, klinkt het veel strakker en staat de zaal te knikken. Een lekker energieke afwisseling tussen alle metal door.

Voor het laatst naar de theaterzaal waar La-Ventura een semi-akoestische set verzorgt. Leuk om eens de songs in een andere setting te horen. Het heeft wel iets weg van Nirvana’s Unplugged. Niet qua podium-aankleding, maar wat de sound betreft. De Zeelandse formatie speelt nummers van beide full-lengths en een nieuwe track, afkomstig van de ep 2.0, die nog maar net uit is gebracht. Opvallend daarbij is dat Carla van Huizen met veel kracht en emotie zingt. Met zoveel kracht zelfs, dat ze de microfoon af en toe niet nodig heeft. Cry, Trefoil en Song For An Idiot behoren tot de sterkste tracks. Laatstgenoemde is mooi gearrangeerd voor dit speciale optreden. De titel is niet persoonlijk bedoeld voor iemand in het publiek, maar bassist Mike Saffrie steekt wel zijn hand op. Time And Time Again wordt opgedragen aan de mensen die betrokken waren bij de tragedie in Parijs.

Eerder op de dag akoestisch, maar nu versterkt inclusief distortion: Sleeping Romance. Een optreden van deze Italiaanse symfonische metalformatie is altijd vermakelijk. Dat komt met name door de opmerkingen en het accent van gitarist Federico Truzzi tussen de nummers door. De meeste bands komen er niet mee weg, maar de manier waarop deze man het publiek toespreekt, wekt een bepaalde sympathie. Dat komt met name vanwege de oprechtheid en de passie waarmee hij op het podium staat. De bassist en de tweede gitarist mogen overigens wel wat vrolijker kijken. De meeste ogen van de bezoekers zijn gericht op de beeldschone Federica Lanna. Ze voorziet de nummers van zanglijnen die goed blijven hangen. The Promise Inside, Finding My Way en Passion Lost bevallen goed en het publiek klapt mee bij onder andere Soul Reborn. Het publiek vraagt om een toegift en die komt er met nogmaals het bekendste nummer van de band, The Promise Inside. Sleeping Romance wint weer wat zieltjes met een enthousiast optreden.

Hoofdact Ancient Bards mag dan niet voor het gewenste aantal betalende bezoekers hebben gezorgd, de Italiaanse groep geeft wel een headlinerwaardige show. Je kunt duidelijk zien dat deze formatie wat meer ervaring heeft dan hun voorgangers. Ze staan zelfverzekerd op het podium, de show steekt goed in elkaar en de songs doen weinig voor elkaar onder. Het optreden begint helaas wel tot twee keer toe met een valse start (verkeerde intro wordt gestart en de monitor van de drummer werkt niet), maar het leidt beslist niet tot diskwalificatie. De Zuid-Europeanen herpakken zich snel, te beginnen met Across This Life. De uptempo powermetal ligt direct lekker in het gehoor en is energiek, net als de podiumpresentatie. Er is veel beweging op de planken, de bandleden zoeken elkaar regelmatig op en stralen speelplezier uit.

Flaming Heart is het eerste hoogtepunt van de set. Het is een van de beste nummers van de nieuwe cd A New Dawn Ending. Daarna komt er ouder materiaal aan bod middels Only The Brave, waarbij het publiek mag meezingen en Gates Of Noland. Vervolgens zijn het weer nieuwe songs die aan bod komen. The Last Resort, met veel soul-elementen en de ballad In My Arms, die aan de mensen in Parijs wordt opgedragen. In dit nummer komt de popzang van Sara Squadrani het beste tot zijn recht, maar in de overige tracks is haar stemgeluid ook bepalend middels catchy zanglijnen. De heren laten zich vooral gelden met hun technisch verzorgde spel. De solo’s op bas en keyboard zijn niet altijd goed te horen, maar daarmee niet minder indrukwekkend. Het vingervlugge gitaarwerk is wel goed te volgen. De muzikanten komen na de reguliere set nog een toegift geven van twee nummers. The Birth Of Evil en Through My Veins vormen het slotakkoord van een geslaagd optreden Ancient Bards verrast de festivalgangers die de band nog niet kenden in positieve zin.

Zo komt er een einde aan een goede tweede festivaldag die beter bezocht werd dan de vrijdag. Het was gezellig ondanks de tegenvallende opkomst. De sfeer was positief, vriendelijk en de organisatie stond als een huis. Het randprogramma in het theater en de bierproeverij waren een pluspunt. Volgend jaar moet er wel een grote naam binnengehaald worden om meer publiek te trekken. De vrijwilligers zijn daar inmiddels mee bezig. De data zijn reeds bekend gemaakt. Op 11 en 12 november 2016 zal de negende editie plaatsvinden, wederom in Gigant te Apeldoorn.

Met dank aan Niels de Zwarte en Rik Paauw van Brainstorm Festival voor de foto's.

Morgarten

Cat O' Nine Tails

Nightland

The Algorithm

Sleeping Romance

Ancient Bards