Loudness, Double Crush Syndrome en My Own Ghost in Bergen op Zoom

Concertreview

Loudness, Double Crush Syndrome en My Own Ghost

Op 19 juli 2015 in Gebouw-T, Bergen op Zoom

Tekst door Guus
Foto's door Gerard van G-Visions.nl

Loudness was weer eens in ons land. Na een afwezigheid van zo’n vijf jaar deden de Japanners Nederland weer aan. Als onderdeel van een korte europese tour (zes gigs) gingen de heren slechts voor één optreden in de Lage Landen, wat betreurenswaardig is voor hun trouwe fans. Het viertal kwam niet voor niets want in het kader van hun laatste plaat The Sun will Rise Again (2014) moest het een en ander gepromoot worden. Vreemd dat de distributie in deze contreien nog altijd minimaal is na al die jaren. Het zilveren schijfje is moeilijk verkrijgbaar of de verstokte fan moet zich aan een dure import wagen. Maar op een zwoele zondagavond streken de Japanners neer in Bergen Op Zoom.

De aftrap in Gebouw-T was voor het Luxemburgse gezelschap My Own Ghost. Een melodieuze formatie die een mix maakt van melodieuze rock, AOR en een vleugje gothic à la Delain. Zo verkeerd was het allemaal niet wat de vijf heren (inclusief toetsenist) en een zangeres ons voorschotelden. Veelal materiaal van hun debuutplaat Love Kills, die vorig jaar op de markt kwam. Goede stevige songs met doordachte hooklines, meerstemmige zang via tape afgewisseld met de nodige ballade en een prima overtuigende podiumpresentatie. In het klein half uurtje wat zij tot de beschikking kregen lieten ze zien dat ze over het nodige talent beschikken en ben erg benieuwd naar de opvolger.

Na een aantal minuten onderbreking was het de beurt aan Double Crush Syndrome, een powertrio uit Duitsland (dat laatst support van Saxon was) met aan het roer zanger/gitarist Andy Brings (ex-Powergod, ex-Sodom). Dit drietal spoot uit de startblokken met simpele tempo sleaze/rock n roll om het publiek te vermaken. Can’t You Be Like Everyone Else , We Die For Rock n Roll, Fuck You Is My Answer en Yeah! Pain!, gingen erin als de spreekwoordelijke koek. Het was duidelijk dat op de voorste rijen een aantal fans van het eerste uur (teksten werden foutloos meegezongen) kompleet uit hun dak gingen in ieder geval.

Loudness dan. De set startte met de ijzersterke riff van Crazy Nights, dat de sfeer er al vroeg in bracht. Gevolgd door het beukende Like Hell. Zanger Minoru Niihara is technisch niet de beste vocalist maar zijn geluid is zeer herkenbaar. De Engelse uitspraak zal echter altijd een drempel blijven. Heavy Chains zou zo op een willekeurig Manowar-album kunnen en die indruk is niet veranderd. Masayoshi baste alles piekfijn bij elkaar maar gitaarbeest Akira (eigenlijk de Eddie van Halen van het Oosten) liet nog eens zijn kunstjes zien en die zijn niet gering. Tijdens zijn solospot gingen alle remmen los en bewees hij nog maar eens tot de hoogste top van de metalgitaristen berg op deze aardbol te behoren.

In The Mirror stond ook op de setlist en is één van de betere songs. Gelukkig werd de eerste elpee niet vergeten. De sterk door Rush beïnvloedde song Street Woman werd mede vertolkt in een lekkere versie. Bij de ballade So Lonely gingen mijn gedachten meteen uit naar Ares Lament (van Disillusion) die het zelfde thema heeft. Tijd voor het publiek om interactief mee te doen. In de toegift zit het allesvernietigende S.D.I., waarop ik me al jarenlang hardop afvraag waar deze titel voor staat. Dat de mannen oud worden is visueel zichtbaar. Niihara beweegt niet zo soepel meer als voorheen en de zonnebril die bij tijdens het concert op heeft gaat zelden af. Takasaki blijft een uitstekende snanerplukker maar komt zelden van zijn plek af. Evenals Yamashita, maar die is in zijn spel wel dynamisch. Vervolgens drummer Masayuki Suzuki. Deze heeft de oneerbare taak om Munetaka Higuchi (R.I.P.) te vervangen maar doet dat met verve. Al met al een gedegen concert van één van de beste metal producten wat Japan ooit voortgebracht heeft.

Tracklist:
1. Crazy Nights
2. Like Hell
3. Heavy Chains
4. The Stronger
5. The Sun Will Rise Again
6. Street Woman
7. Black Star Oblivion
8. We Could Be Together
9. Let It Go
10. Never Change Your Mind
11. Clock Work Toy
12. In The Mirror
13. Exploder-Dream Fantasy
14. Esper
15. S.D.I.
16. Crazy Doctor

Met dank aan Gerard van www.g-visions.nl voor de foto's.

[ Terug naar de Concertreviews ]

Reactie van Triple op 27-07-2015 om 23:12u

Zonnebril, hij had duidelijk last van de spots en ook met de zonnebril keek hij veel opzij..

Reactie van een Metalfan op 28-07-2015 om 21:56u

volgens mij een heel goed optreden, en een enthousiast publiek.

Reactie van Etienne N. op 29-07-2015 om 10:56u

Waanzinnig concert van de Loudness guys !!! Het blijft met afstand de beste Aziatische metal band ter wereld ! Geweldige muzikanten, sterke setlist, goede sfeer. Geluid was ook perfect. Ik had tevens het genoegen hen backstage te ontmoeten, hetgeen voor het laatst ''lukte'' bij hun optreden in Amsterdam Paradiso in 1984,.............yes ik ben net zo oud als zij... Daarnaast heb ik ze iets beter leren kennen, daar we in hetzelfde hotel zaten (Old Dutch B.op Zoom). Samen ontbeten en nog wat ''dingetjes'' uitgewisseld en nog wat foto''s van een slaperig Loudness mogen schieten. Zeer voorkomende aardige gasten gebleven. Al met al het was de reis (vanuit Amsterdam) MEER dan waard ! LOUDNESS FOREVER !!!

Reactie van Julie op 01-08-2015 om 17:39u

Duidelijk geen kenner. " De Engelse uitspraak zal echter altijd een drempel blijven" - UItspraak maakt geen ballen uit als je met hart en ziel zo''n ijzersterke muziek brengt. Voor mij hoeven ze zelfs niet in het engels te zingen, in fucking swahili zou Loudness nog steeds bangelijk zijn. "Heavy Chains zou zo op een willekeurig Manowar-album kunnen en die indruk is niet veranderd" - Loudness staat technisch mijlenver boven Manowar. " Akira (eigenlijk de Eddie van Halen van het Oosten)" - Akira heeft in niets gelijkenissen met van Halen. Van Halen is een fucking poser vergeleken met Akira. Gewoon omdat het Aziaten zijn voel jij de drang om op een condescending manier over hen te schrijven, wat ik heel zwak vindt. Aziatische muziek en bands zijn absoluut NIET te vergelijken met anything wat uit het westen komt, omdat het een compleet ander iets is. Appelen en peren vergelijken. Kun je Loudness niet bezien als iets apart, zonder dat je het westen er alweer bij wil halen, ben je duidelijk geen muziek kenner. "Bij de ballade So Lonely gingen mijn gedachten meteen uit naar Ares Lament (van Disillusion) die het zelfde thema heeft." - Is praktisch dezelfde song, ze hebben dit herwerkt in hun latere albums. " S.D.I., waarop ik me al jarenlang hardop afvraag waar deze titel voor staat." - S.D.I. slaat voor "Strategic Defense Initiative", een term die iedereen die een beetje geschiedenisles heeft gevolgd wel kent. "The Strategic Defense Initiative (SDI) was a proposed missile defense system intended to protect the United States from attack by ballistic strategic nuclear weapons (Intercontinental ballistic missiles and Submarine-launched ballistic missiles)", volgens Wikipedia. (kost ook geen moeite om op te zoeken.) Ronald Reagan was hiermee bezig in de jaren ''80, en S.D.I. is een beetje een protestlied daartegen, en ook een van de enige politieke songs die Loudness heeft uitgebracht. "Dat de mannen oud worden is visueel zichtbaar. Niihara beweegt niet zo soepel meer als voorheen en de zonnebril die bij tijdens het concert op heeft gaat zelden af." - nobody fucking cares. Fans van gebotoxte popidolen zullen zich hier wellicht aan storen, maar voor een echte muziekliefhebber staat dit ver op de achtergrond. Tjonge jonge.