Op het hoofdpodium is het aan Riverside om het festival te openen. De Poolse progrockformatie doet dat op overtuigende wijze. Zo goed zelfs dat het bijna niet voor te stellen is dat andere bands het niveau gaan evenaren, laat staan overtreffen. Lost (Why Should I Be Frightened By A Hat? is een mooie opbouwende opener, die op het komende album Love, Fear And The Time Machine staat. Daarna komt een doorsnee van de rijke discografie voorbij met mooie uitvoeringen van Feel Like Falling, Conceiving You en 02 Panic Room. Het zijn vooral frontman Mariusz Duda en keyboardspeler Michał Łapaj die veel contact met het publiek maken. Aan de setlist komt helaas een einde met Escalator Shrine. Een hogere positie op het programma had niet misstaan, maar alsnog heeft het inmiddels half gevulde festivalterrein onder de hete hemel (33 graden) genoten van openingsact Riverside.

De eer om de vuurdoop van het tweede podium te verrichten, is gevallen op Messenger. Deze Engelse progrockband bestaat sinds 2012 en bracht vorig jaar het debuutalbum Illusory Blues uit met daarop psychedelische en folky classic rock. De vele details die dit debuut extra aangenaam en nostalgisch maken, komt live (o.a. vanwege het ontbreken van een violist en fluitist) niet goed uit de verf. De Londense formatie heeft bovendien te kampen met technische problemen waardoor een oponthoud van vijf minuten ontstaat. Zodra deze verholpen zijn, vallen songs als het prachtige Somniloquist en Dear Departure nog wel in positieve zin op, maar slechts een klein deel van de bezoekers neemt de moeite om het optreden van dichtbij te volgen en daarmee de brandende zon te trotseren. De rest schuilt in de schaduw. Messenger zou beter tot zijn recht komen met een uitgebreidere samenstelling in een intiem zaaltje.

Het is een grote overgang van de nostalgische, rustige tonen van Messenger naar de (in de positieve zin van het woord) verontrustende metal van Ihsahn die het grootste deel van de setlist siert. Er is echter ook ruimte voor een rustmoment in de vorm van Pulse. De Noor komt daardoor met een zeer gevarieerde setlist middels het bijzondere boeiende Tacit, het ijzersterke en harde (onder andere dankzij de uitstekende drummer Tobias Ørnes Andersen) Frozen Lakes On Mars en het aparte einde met The Grave. Er is geen bassist aanwezig, maar deze wordt niet gemist. Wel is het jammer dat de saxofoonpartijen van tape afkomstig zijn. Soms staat de zang wat zacht (terwijl het geluid in het algemeen ruig en hard staat), maar er valt genoeg te genieten van de muziek, al past deze beter in een donkere zaal dan op een met zon overgoten hoofdpodium, waar de zon de zwarte t-shirts van de heren wat doet verbleken.

Aan de ene kant is de koepel een mooi object op zich, maar als podium toch minder geschikt. Het creëert een afstand tot het publiek, met name doordat de dikke pilaren het zicht op de bandleden bemoeilijken. Zanger Ross Jennings van Haken komt als enige van de frontmannen van vanavond uit de koepel en loopt naar de bezoekers toe. Het komt hem op veel sympathie te staan. Hij toont zich actief en is vandaag goed bij stem. Verder is het geluid niet zo definieerbaar als op de plaat, maar er valt ruim voldoende te genieten van Premonition, Insomnia, Cockroach King en Crystallized. Haken verzorgt een energieke show met veel goede nummers.

Als de zon achter de mooie gebouwen die rond het plein staan, verdwijnt, is het aan Katatonia om in de schaduw de festivalgangers van de nodige zwaarmoedigheid te voorzien. Jonas Renkse is de somberheid zelve met zijn teneergeslagen houding en zijn haren voor zijn ogen. Hij verkondigt de melancholische tracks in zijn kenmerkende, droefgeestige stijl en de presentatie van de anderen is navenant. Het is voor velen de eerste keer dat ze sessiedrummer Daniel Moilanen aan het werk zien. Hij vervangt de vorig jaar vertrokken Daniel Liljekvist en laat een solide indruk achter. Nummers als Buildings, Dead Letters, Ghost Of The Sun (de oudste track op de setlist), My Twin en July blijven mooi, maar het optreden vandaag blijft letterlijk en figuurlijk wat kleurloos, alhoewel Jonas nog wel een leuke woordspeling in petto heeft met: “Good night Catalunya, this is Katatonia". Doordat de formatie later dan het geplande aanvangstijdstip het podium betreedt, is er overigens geen ruimte meer voor The Racing Heart en Criminals, die wel op de setlist staan. Het grote aantal fans dat zich heeft verzameld, zijn blij de Zweden weer eens aan het werk te hebben gezien, maar een topervaring was het niet.

Het optreden van Vincent Cavanagh is in meerdere opzichten uniek en verrassend. Uniek omdat het voor de zanger van Anathema de eerste keer is dat hij in zijn eentje optreedt. Hij is op het laatste moment toegevoegd aan de line-up vanwege het wegvallen van de progband IQ. De Engelsman maakt echter een ontspannen indruk. Erg jammer is dat hij niet wat dichterbij het publiek zit, maar dus in zijn eentje in een koepel. Die afstand zorgt ervoor dat het achtergrondmuziek blijft en geen intiem concert wordt. Desondanks zijn de bijzondere uitvoeringen van Fragile Dreams, Distant Satellites en Flying mooi om te horen (op enkele schoonheidsfoutje in de loops na) en komt er als verrassende afsluiter een Manu Chao-cover langs (Mentira). Afgezien van het Engels-Spaanse accent levert het veel sympathie van de Spanjaarden op en zingt men vooral tijdens Flying en Distant Satellites goed mee. Ondanks het feit dat een solo-optreden beter tot zijn recht komt in een intiem zaaltje, verrast de charismatische Vincent Cavanagh in positieve zin met originele versies van prachtige songs.

Baas boven baas qua geluid en show is Devin Townsend. Al voordat het optreden begint, liggen mensen in een deuk door de video’s die te zien zijn. Direct vanaf de ideale opener Rejoice is het genieten van de muziek, de lichtshow en de projecties op een scherm (al zijn ze niet heel scherp). Het publiek komt goed in beweging op het furieuze, Namaste, het atmosferische Deadhead en het magistrale Supercrush! (waarin Devin laat horen zeer goed bij stem te zijn). Met zijn vermakelijke grappen tussen de bedrijven door ontstaat een optimale chemie tussen band en festivalgangers. Het geluid staat wat zacht (norm is negentig decibel), maar goed afgesteld en zo komt ook het afsluitende Kingdom goed uit de verf. Devin Townsend is een van de beste acts op Be Prog! My Friend 2015.

Leprous is de volgende band die in de pittoreske belvedère mag plaatsnemen. De progmetalformatie heeft nog niet lang geleden een nieuw album met de titel The Congregation op de markt gebracht. Logischerwijs spelen Einar Solberg en zijn mannen vier nummers van deze vierde full-length, waarvan Rewind en Slave het beste uit de verf komen. Het geluid staat niet geweldig (de samenhang ontbreekt tijdens de eerste helft), maar er staat een grote hoeveelheid fans te genieten van de actieve presentatie en betoverende muziek van de Noren. Uit volle borst zingen ze Chronic en The Valley mee met de gepassioneerde frontman en toont een Spanjaard naast me het kippenvel op zijn armen. Met het geweldige Forced Entry sluit Leprous een van de beste optredens van de dag in de koepel in stijl af.

In 2013 kondigde Camel aan toch weer op te gaan treden, tien jaar na de afscheidstoernee. Destijds miste ik vanwege omstandigheden de optredens en daarom is de Engelse symfonische progrockband een van de acts waar ik, net als vele andere bezoekers, naar uitkijk. Er melden zich nieuwe bezoekers vooraan het podium die gebruik hadden gemaakt van de mogelijkheid om een separaat kaartje voor het Camel-optreden te kopen. Frontman Andrew Latimer heeft uitstekende musici om zich heen, waaronder de Nederlander Ton Scherpenzeel, bekend van Kayak. Het begint al direct goed met een van de publieksfavorieten, waarna een best-of-setlist volgt (met een half uur aan Moonmadness-songs). Er zijn mooie uitvoeringen (mede dankzij een nagenoeg perfect, helder geluid) van Song Within A Song, Lunar Sea en het prachtig uitgevoerde instrumentale Ice, waarin de instrumentenbeheersing je in een andere dimensie brengt. De heren concentreren zich met name op hun spel en dat zorgt ervoor dat er foutloos gespeeld wordt. Het is mooi om de vermoeide, maar gelukkig grotendeels van zijn ernstige ziekte herstelde Andrew Latimer nog altijd te zien opgaan in zijn spel, zowel op de dwarsfluit als met name op zijn gitaar. Camel maakt de favorietenrol meer dan waar en gaat hopelijk nog een tijdje mee.

We hebben vandaag niet een, maar twee vreemde eenden in de bijt. De eerste is het geesteskind van Rémi Gallego, The Algorithm. Vanaf 2009 combineert deze Fransman elektronische muziek met progressieve metal. Voor liveshows maakt hij gebruik van een sessiedrummer. Het duo weet positief te verrassen in het halve uurtje speeltijd. De flitsende lichtshow helpt daar zeker bij en ook de hard werkende Rémi zorgt voor de nodige intensiteit. The Algorithm wint vandaag met toekomstmuziek aan fans, al blijft dit soort acts een kwestie van 'love it or hate it'. Na Camel verlaten veel vermoeide mensen (en de fans die speciaal voor de symfonische rockgrootheden zijn gekomen) het festivalterrein, maar er zijn tegelijkertijd aardig wat Meshuggah-fans die blijven kijken.

Ze zien dat Meshuggah, die een inspiratie vormt voor velen, een moeizame start heeft. Na opener Rational Gaze is er zelfs een pauze van ruim vijf minuten. Het duurt nog tot Stengah voordat de problemen verholpen zijn, maar vanaf dat moment is het indrukwekkend hoe vet en strak de Zweden opereren. Een metronoom zou er jaloers op zijn. Tegen de achtergrond van een kunstzinnig imposant en fraai versierd podium, dreunen de heren Future Breed Machine, New Millennium Cyanide Christ, Bleed en Demiurge de nacht in. Ze weten ondanks de complexiteit van de muziek veel fans aan het headbangen te krijgen en er vormt zich bovendien een pit. Er volgt zelfs een toegift met vier tracks. Meshuggah herstelt zich na een matige start met een vette muur van een ingewikkeld precisiebombardement. Indrukwekkend!

Voor wie daarna, na een hete dag vol intense muziek, nog op de benen kon staan, was er de uitsmijteract Robot Porn, die muzikaal aardig aansluit bij Meshuggah. De djent is aanwezig middels de groovy gitaarpartijen van Achokarlos, maar in tegenstelling tot een drummer, is het DJ Lorena Frantic die er diverse beats onderzet, variërend van dubstep, drum & bass, hardcore en trance. Deze bijzondere combinatie is niet aan iedereen besteed, maar desondanks voert het duo de aparte combi prima uit en nodigt uit tot dansen, wat dan ook gebeurt. Robot Porn verrast de open-minded progliefhebber en sluit een lange, geslaagde festivaldag kort maar krachtig af.

Be Prog! My Friend was een geslaagd festival. Het was net als vorig jaar aangenaam weer, met een hete start. Ondanks het gemopper van met name Spanjaarden op de beperking van het geluidsvolume, viel er in ruim voldoende mate van de muziek te genieten. Voordeel was dat je geen oordopjes in hoefde te doen en het geheel gedefinieerd was, al stond het geluid niet overal geweldig. Het eten en drinken was goed verzorgd. Je kon in de winkeltjes met je euro's betaalbaar en goed eten krijgen. Er was alleen niet aan de veganisten gedacht, dus dat is een verbeterpunt. Het muntjessysteem voor het drinken werkte goed, al moest je wel lang wachten op je drinken. Meer personeel inzetten is geen overbodige luxe.

De toiletten waren redelijk schoon. Bijzonder was dat je net als vorig jaar geen polsbandje kreeg, dus je mocht het terrein niet af en dus was het moeilijk om het geluid te ontvluchten als je daar behoefte aan had. Een aanwinst in vergelijking met vorig jaar is de mogelijkheid bij de signing sessions van de bands de hand kon schudden van meerdere bandleden, waar dan ook gretig gebruik van werd gemaakt. Een andere verbetering was dat de merchandising op een aparte plek stond en niet bij de catering. Zo merkte je dat er aan verbeterpunten gewerkt was. De organisatie doet ieder jaar weer ervaring op en middels het toepassen van de verbeterpunten die dit jaar aan het licht kwamen, verloopt het festival volgend jaar hopelijk nog beter. Veruit de meeste bezoekers hebben enorm genoten van de vele goede bands en volgend jaar zien we dan ook vast weer veel bekende gezichten. Tot dan!

Setlist Camel:
1. Never Let Go
2. The White Rider
3. Song Within A Song
4. Unevensong
5. Spirit Of The Water
6. Air Born
7. Lunar Sea
8. Another Night
9. Drafted
10. Ice
11. Mother Road
12. Hopeless Anger
13. Whispers In The Rain

Toegift:
14. Lady Fantasy

Setlist Meshuggah:
1. Rational Gaze
2. obZen
3. Do Not Look Down
4. The Hurt That Finds You First
5. Swarm
6. Stengah
7. Future Breed Machine
8. Lethargica
9. New Millennium Cyanide Christ
10. Bleed
11. Demiurge

Toegift:
12. Mind's Mirrors
13. In Death - Is Life
14. In Death - Is Death
15. Dancers To A Discordant System

Setlist Devin Townsend Project:
1. Rejoice
2. Night
3. Namaste
4. Deadhead
5. Supercrush!
6. March Of The Poozers
7. A New Reign
8. More!
9. Ziltoid Goes Home
10. Bastard
11. Kingdom

Setlist Leprous:
1. The Flood
2. The Price
3. Chronic
4. Rewind
5. The Valley
6. Slave
7. Forced Entry

Setlist Vincent Cavanagh:
1. Fragile Dreams
2. Thin Air
3. Flying
4. Deep
5. The Beginning And The End
6. Distant Satellites
7. Mentira (Manu Chao-cover)

Setlist Katatonia:
1. Buildings
2. Increase
3. Forsaker
4. Dead Letters
5. Day And Then The Shade
6. The Longest Year
7. Ghost Of The Sun
8. Soil's Song
9. My Twin
10. Lethean
11. July

Setlist Haken:
1. Premonition
2. In Memoriam
3. Insomnia
4. Darkest Light
5. Cockroach King
6. Crystallised

Setlist Ihsahn:
1. Hiber
2. Pulse
3. Tacit
4. Frozen Lakes On Mars
5. A Grave Inversed
6. My Heart Is Of The North
7. The Paranoid
8. The Grave

Setlist Messenger:
1. Midnight
2. Somniloquist
3. The Perpetual Glow Of A Setting Sun
4. Dear Departure

Setlist Riverside:
1. Lost (Why Should I Be Frightened By A Hat?)
2. Feel Like Falling
3. Hyperactive
4. Conceiving You
5. 02 Panic Room
6. Egoist Hedonist
7. The Depth Of Self-Delusion
8. Escalator Shrine

Riverside

Messenger

Ihsahn

Haken

Katatonia

Vincent Cavanagh

Devin Townsend Project

Leprous

Camel

Meshuggah