De Zweedse blackmetalband Marduk behaalde met hun nieuwe album Frontschwein recentelijk de drieëntachtigste plaats in de Nederlandse Album Top 100. Een uitzonderlijk resultaat voor zo’n extreme band, die op zijn dertiende album onverminderd snoeihard en pikzwart klinkt. Ook in Rotterdam weet men een van de meest populaire blackmetalbands op waarde te schatten: Baroeg is zo goed als uitverkocht voor de eerste datum van de tournee die Marduk de komende tijd tezamen met de Oostenrijkers van Belphegor onderneemt.
Tijdens het optreden van het Haarlemse Spartan is uw verslaggever nog onderweg naar het metalhonk aan de Rotterdamse Spinozaweg. Op het moment dat ik de immer sfeervolle Baroeg binnenstap, is het Franse gezelschap Bliss Of Flesh net aan het optreden begonnen. De blackened death metal met hier en daar een thrashy riffje doet me wat aan Vader denken en klinkt even duister als bruut. Er wordt strak en vol overtuiging gespeeld en de band bekleed zijn voorprogrammapositie met verve. Voor veel bezoekers is Bliss Of Flesh echter niet meer dan een soundtrack voor de wedstrijd Feyenoord – AS Roma die in het bargedeelte vertoond wordt.
Ook Belphegor doet het vandaag goed. Er wordt dikwijls lacherig gedaan over deze Oostenrijkse band. Belphegor is, de van blastbeats overlopende muziek, sm-thematiek, groteske podiumaankleding met bloed en schedels en het Schwarzenegger-accent van gitarist/vocalist Helmuth in ogenschouw nemend, dan ook niet de meest subtiele band ter wereld. Vanavond kan niemand er echter omheen dat het viertal gewoon een prima en behoorlijk bruut optreden verzorgt. Vanaf opener In Blood – Devour This Sanctity is het menens. Het geluid is goed maar niet onprettig hard, waardoor goed opvalt hoeveel mooie leads er in de hondsbrutale muziek van Belphegor verstopt zitten. Wel is Helmuth vanaf het vorig jaar verschenen tiende album Conjuring The Dead veel lager gaan grunten dan voorheen, iets wat ik niet bij de extreme doch melodieuze muziek van Belphegor vind passen. Dan hoor ik liever de krijs van bassist Serpenth, die vanavond de backing vocals verzorgt. Uiteindelijk verwacht ik niet dat ik ooit een bijzonder groot liefhebber van de band zal worden, maar wanneer er zo’n onbeschoft harde nekkensloper als Hell’s Ambassador gespeeld wordt, ben ik om. De nekspieren zijn opgewarmd voor het geweld dat nog komen gaat!
Marduk is zelfverzekerd genoeg om te openen met de titeltrack van het gloednieuwe Frontschwein. Het is een nummer dat de gehele evolutie die Marduk in zijn vijfentwintigjarige bestaan doormaakte, samenvat. Black metal op hypersnelheid zoals we die op het in de loop der tijd legendarisch geworden Panzer Divison Marduk-album (1999) leerden kennen, maar dan met sterk melodieus gitaarwerk en de ziekelijke vocalen van Mortuus, die sinds het toetreden in 2005 een extra helse dimensie toevoegt aan de composities van de Zweden. Ook nummer twee, The Blond Beast, is een duistere parel. Heel bijzonder hoe de band met een oersimpel drumpatroon, dat zelfs uw a-ritmische reporter nog zou kunnen drummen, zo’n sterke sfeer weet neer te zetten.
U hoort het al: Marduk is momenteel on the top of their game. Het is ook bijzonder prettig dat ze nu met Fredrik Widigs een drummer ingelijfd hebben die het tempo niet veel te hoog legt, zoals zijn voorgangers wel deden. Ik vond het, als ik Marduk live zag, vaak zonde dat veel nummers live sneller werden gespeeld dan op cd, waardoor knappe songstructuren verdronken in het totaalgeluid. Widigs is naast rap gelukkig strak. Dit is verdorie geen breinaaldenwerk! Marduk laat nu hun songwriting skills meer spreken dan hun vingervlugheid: iets wat ik enkel toejuich, want het concert kent nu geen zwak moment. Het verwrongen The Levelling Dust en het razendsnelle Cloven Hoof (dat, hoewel het van World Funeral uit 2004 stamt, vanavond voor het eerst live werd gespeeld), alles gaat erin als koek. De gitaren zijn niet helemaal zuiver waardoor sommige melodieën anders klinken dan op plaat, maar dat draagt bij aan het live-gevoel. Het totaalgeluid is trouwens de hele avond lang erg goed: duidelijk definieerbaar en niet zo hard dat oordoppen noodzakelijk zijn.
Voor de doorgewinterde fans die Marduk al veel vaker hebben zien optreden, is het leuk dat de Zweden een hoop nummers die ze altijd live spelen, ingeruild hebben voor onverwachte keuzes. Dit keer geen On Darkened Wings en Wolves, maar wel Burn My Coffin en Sulphur Souls. Na het album Panzer Division Marduk in de afgelopen jaren meermaals integraal te hebben gespeeld, lijken de heren nu genoeg te hebben van die plaat en wordt deze snelheidsduivel geheel genegeerd. Ook het titelnummer van die plaat, waarmee gewoonlijk wordt afgesloten, is ingeruild voor Souls For Belial. Het besluit een sterke passage van een band in optima forma en doet me nu al hongeren naar het optreden op Stonehenge en de andere zomerfestivals later dit jaar.
