Amenra begint zich zo langzamerhand te ontpoppen tot een van de meest relevante bands van het moment. De duistere doomsludge van onze zuiderburen gaat steevast gepaard met een minimalistische lichtshow en een mystieke videoprojectie on stage. Aan genregenoten The Fifth Alliance en Eleanora om de boel op te warmen
Het female fronted The Fifth Alliance speelt vanavond een thuiswedstrijd, de band komt namelijk uit Breda. Daar is bij aanvang helaas aanvankelijk nog niet zo veel van te merken, maar gedurende de set stroomt de zaal toch langzamerhand vol om te kijken naar de schreeuwende Silvia, die vooral in haar eigen wereld lijkt te verkeren.
Dat past goed bij de psychedelische elementen die de mannen toevoegen aan de met hardcore doorspekte doomsludge. Na een nummertje of drie, vier is de rek er echter wel een beetje uit. De riffs worden net iets te lang opgerekt en wellicht kan de band nog eens goed nadenken over met name het gitaargeluid. Gecombineerd met een ietwat kortere, intense set, zou de band zeker op meer respons kunnen rekenen.
Het Gentse Eleanora moet het visueel duidelijk hebben van zanger Matthieu Joyeux. Waar deze vocalist zo boos over is, zullen we wellicht nooit weten, maar als een bezetene rent en springt hij over het podium en giert hijzijn haat door de microfoon. De band, (inclusief Matthieu zelf), is echter nogal in zichzelf gekeerd en met het ontbreken van mystieke elementen en psychedelica, lijkt het contact met het publiek dan ook niet echt tot stand te komen.
De afwachtende houding van menig bezoeker lijkt te willen zeggen dat men niet zo goed weet wat men ermee aanmoet. De ietwat meer recht-toe-rechtaan hardcorebenadering van doomsludge lijkt vandaag niet echt te werken. Het is wel leuk om naar te kijken, maar ook deze band was beter af geweest met een kortere set.
Hoe anders is dit bij Amenra. De heren geven les. Les in performance, les in songstructuren en les in geluid. De tot in de puntjes verzorgde geluids- en lichtshow wordt luister bij gezet door de apatische frontman Colin H van Eeckhout, die, zoals bekend, vrijwel de gehele show met zijn rug naar het publiek staat. De slepende, hypnotiserende riffs brengen menigeen in extase en de sinistere muur van geluid wordt beantwoord met dito geheadbang.
The Church Of Ra heeft zijn deuren weer eens geopend en dat is niet tegen dovemansoren gezegd. De mysterieuze videobeelden en de repeterende riffs leiden naar een ander level; een liveshow van Amenra is welhaast een mystieke ervaring. Of je nou religieus aangelegd bent of niet, Amenra creëert in een klein uur tijd een ander bewustzijnsniveau onder zijn toeschouwers, en dat werkt louterend.
Als dan met de ruim acht minuten durende traditionele afsluiter Silver Needle. Golden Nail de sludgemis tot een einde komt, blijven verdwaasde gezichten achter. Daar waar een goede metalshow doorgaans kan rekenen op een enthousiast gejoel en geapplaudiseer al dan niet vergezeld van een 'we want more', is het juist de haast vertwijfelde bijna-stilte die aantoont wat Amenra teweeg heeft gebracht. De aan gort gehakte emoties worden bijeengeraapt en langzaam keert men weer terug naar het aardse, het dagelijkse, om met gereinigde ziel tevreden huiswaarts te keren.
Meer foto's op www.basementonline.nl
