Veertien jaar timmert Apocalyptica alweer aan de weg. Het is intussen ongepast, ja, welhaast oneerbiedig om ze nog als Metallicacoverband te verslijten, want de laatste jaren heeft de band alleen maar albums met zelfgeschreven nummers uitgebracht. Na een tourpauze van drie jaar zijn ze terug in Nederland en met het dit jaar uitgebrachte zevende album, met de toepasselijke naam 7th Symphony, op zak, is er genoeg reden om weer naar de 013 te komen.

En blijkbaar zijn ze bij de 013 dusdanig blij met band dat ze echt niet kunnen wachten. De zaal gaat namelijk al om 18.00 open, en dat voor een zaterdagavond. Om logistieke redenen moet ik daardoor Livingston aan me voorbij laten gaan. Deze Londense poprockband verzorgt het voorprogramma en valt muzikaal nogal uit de toon bij de strijkende metallers van Apocalyptica, maar naar verluid werd de band toch goed ontvangen door het publiek.

Ik ben nog niet koud de zaal in gelopen of de lichten gaan uit en de intro voor Apocalyptica wordt gestart. Onder luid gejuich worden de bandleden stuk voor stuk onthaald en dat wordt beantwoord met On The Rooftop With Quasimodo. Het doorzichtige drumstel en de werkelijk idioot grote backdrops vormen de visuele basis zoals bij de 'groten der aarde'. Het geluid staat perfect, de lichtshow is om je vingers bij af te likken en de vier heren hebben er duidelijk zin in, kortom: alle ingrediënten voor een spetterende show zijn vandaag aanwezig. Nu het publiek nog.

Op een paar handjes vol enthousiaste fans na wordt er toch vooral stilstaand van de eerste drie nummers genoten. Wellicht omdat die van de laatste twee albums zijn en daarom (nog) niet zo bekend? Die theorie wordt echter gelijk ontkracht door de opvoering van de klassieke Metallicasong Master Of Puppets. Hier en daar gaat er weliswaar een vuist de lucht in bij 'Master! Master!', maar het is allemaal wat mak.

Hey, maar wat is dat nou? Een zanger? Sinds Cult in 2001 uit kwam, zijn we wel gewend geraakt aan zangers bij Apocalyptica, maar nog niet eerder werd dit op het podium doorgevoerd. Tipe Johnson, van het Finse Leningrad Cowboys, vertolkt in End Of Me de rol van Gavin Rossdale (Bush) die het op plaat inzong. Die doet hij niet onaardig, maar daar is alles dan ook zo ongeveer wel mee gezegd. Hij gedraagt zich op het podium als een gearriveerde Duitse old-schoolthrasher en tegelijkertijd is ie er toch wat ongemakkelijk bij. Ook muzikaal is het maar net aan en bij lange na geen benadering van Rossdale. Ook het nummer erna I'm Not Jesus was beter uit de verf gekomen zonder hem.

Refuse/Resist brengt de vaart er gelukkig weer in, maar toch wordt er wat lauw gereageerd om me heen. Misschien is zo'n Sepultura nummer gewoon te oud voor de gemiddelde bezoeker. Gelukkig heeft het Finse kwartet nog meer pijlen op de boog en ditmaal wordt het enthousiasme van het publiek wel degelijk aangezwengeld. Mikko Sirén (de drummer) komt een snaartje meeplukken op Sacra. Meeplukken ja, want hij bespeelt de cello slechts met zijn vingers.

Ook bij Sacra is er een speciale rol voor Sirén weggelegd, hij heeft een tom om zijn nek gehangen en kan daardoor tussen het strijkerstrio in trommelen. Ook dit wordt enthousiast door de volle 013 ontvangen. Via Bittersweet en nog een paar nummers met Johnson komen we richting het einde van de set toch nog een paar golden oldies tegen in de vorm van de Metallica-cover Seek & Destroy met wederom een relatief rustig publiek en de Sepultura-cover van het gelijknamige album Inquisition Symphony.

Hoewel dit als einde van de show wordt aangekondigd, beseft het publiek zich terdege dat de band nog wel even terugkomt voor een toegift. Het 'ja dat trucje kennen we'-gevoel overheerst en het 'we want more'-gejoel is dan ook niet overweldigend. En gelijk hebben ze. Plichtmatig komt het kwartet nog terug voor drie nummers. Uiteraard met de sinds jaar en dag afsluitende metalinterpretatie van Hall Of The Mountain King van de Noorse componist Edvard Grieg. Wat gaat dat toch onnavolgbaar snel aan het einde. Als de heren daarna het podium verlaten wordt er vol enthousiasme en overgave gejoeld en geklapt en zo loopt de zaal om 21.30 alweer leeg. Een vroegertje dus.

De conclusie van vanavond luidt dat de fanbase van Apocalyptica een metamorfose heeft ondergaan in de afgelopen jaren, net als de band zelf. Met een vaste drummer in dienst en een melodieuzere aanpak met eigen nummers en samenwerkingen met zangers, is het geheel een stuk toegankelijker geworden. De zaal staat hierdoor veel voller, maar met dan wel met mainstreampubliek. Dat gaat uiteraard ten koste van het headbangen en meeblèren zoals we dat van pak 'm beet 10 jaar terug kennen bij Apocalyptica. Maar het zal de cd- en shirtverkoop ongetwijfeld ten goede komen. Uiteraard is ook het licht en geluid geprofessionaliseerd en dat is een erg groot pluspunt. Vooruitgang of achteruitgang? Dat is een kwestie van smaak. Gezien de gelukkige gezichten na afloop is het voor de meeste bezoekers wachten op de volgende keer.

Setlist:
1. On The Rooftop With Quasimodo
2. 2010
3. Grace
4. Master Of Puppets
5. End Of Me
6. I'm Not Jesus
7. Refuse/Resist
8. Beautiful
9. Sacra
10. Bittersweet
11. Last Hope
12. Bring Them To Light
13. Seek And Destroy
14. Inquisition Symphony

Toegift:
15. At The Gates Of Manala
16. I Don't Care
17. Hall Of The Mountain King

Meer foto's op http://www.basementonline.nl/