Het was de eerste keer sinds de release van het alom de hemel in geschreven Night Is The New Day, dat Katatonia binnen 's lands grenzen optrad. 5 maart werd Nijmegen getrakteerd op een optreden maar de dag erna was het dan de eer aan Amstelveen om de Zweden te ontvangen.
Het is een koude kille avond en gelukkig is de afstand naar de P60 vanaf de uitstapplaats nog geen 100 meter. Er staat echter een enorm lange rij voor de ingang, maar gelukkig schuift die snel door. Het is nog relatief rustig in de moderne concertzaal als de eerste band het podium betreedt.
Voor wie nog helemaal stemmoe is van de Gemeenteraadsverkiezingen van laatst heeft deze band, Long Distance Calling, de oplossing gevonden: ze treden op zonder zanger. De microfoon op het podium dient slechts voor aankondigingen en uitgebreide bedankjes namens de bassist. De post-metallers uit Mnster worden enthousiast ontvangen door het flink aangroeiende publiek. Vele handen gaan op elkaar tussen de lange nummers door en enthousiast juichende armen moedigen het vijftal aan om meer van zich te laten horen. Van de teleurstelling mijnerzijds dat Jonas Renkse (zanger van Katatonia) het nummer The Nearest Grave van de laatste plaat Avoid The Light niet live komt opvoeren, is niets te merken bij de andere aanwezigen. Zelden heb ik zo'n enthousiast publiek gezien bij een voorprogramma. Er wordt dan wel een nogal statisch optreden weggegeven, maar de muziek spreekt voor zich. Heerlijk zwevende ritmes, soms a la Mastodon/Baroness soms a la The Ocean... Dit is een heerlijke opwarmer.
Na een korte ombouw wordt het podium betreden door de tweede supportact: Swallow The Sun. Om maar in politieke termen te blijven: het kwartje (van Kok) valt bij mij niet. Terwijl er een redelijk deel van het publiek behoorlijk los gaat op de doom/death van de Finnen, begeef ik me na het derde nummer maar richting de bar. Het is namelijk allemaal nogal voorspelbaar en gezien het gedaalde aantal armen dat zich de lucht in begeeft tussen de nummers door, ben ik niet de enige die er zo over denkt. Maar blijkens de rondvliegende headbangharen is er toch een groepje aanwezigen dat een geheel andere mening toegedaan is. Onder luid gejuich verlaten ze (eindelijk) het podium om dan plaats te maken voor de band waar wij allen zo naar uitkijken: Katatonia
Hoe zou Katatonia het ervan af brengen zonder de gebroeders Norrman (gitaar en bas) die eind vorig jaar ineens de band verlieten? Vijf stoere metalmannen wandelen zelfbewust het podium op en nemen bezit van de zaal. Zonder poespas, zonder rockstergedrag, want het is de muziek die de spreekwoordelijke boekdelen doet spreken. Er wordt afgetrapt met de opener van het laatste album Night Is The New Day: Forsaker. Het publiek zingt mee en even lijkt de wereld om ons heen te verdwijnen.
Dat de setlist voornamelijk bestaat uit nummers van de laatste twee albums The Great Cold Distance en het eerder genoemde Night Is The New Day was natuurlijk te verwachten, maar klassiekers als Ghost Of The Sun en Omerta kunnen ons uiteraard niet worden onthouden. We worden verder meegesleept met nummers als het zieletergende Onward Into Battle, het opzwepende Evidence en meezinger Teargas. Dat Renkse dit vanachter zijn enorme haarbos niet altijd helemaal zuiver zingt, vergeven wij hem. Het is het gevoel dat telt. De meesters der metalen melancholie, zoals ik ze in mijn review van de laatste plaat al eerbiedig noemde, maken de verwachtingen meer dan waar.
De uitverkochte zaal wordt op zijn wenken bediend en krijgt waar voor zijn geld. Na vijftien nummers en ruim een uur verlaten de heren het podium, maar een toegift mag natuurlijk niet ontbreken. Dispossession van Last Fair Deal Gone Down is duidelijk niet enorm bekend bij het publiek, maar afsluiter Leaders wordt des te enthousiaster ontvangen. Na afloop volgt een uitgebreid applaus en een tevreden publiek keert huiswaarts na een geslaagde avond.
Meer foto's op www.basementonline.nl
