Twee headliners en geen voorprogramma, dus Gorefest vangt direct aan. Net als in Haarlem, eerder deze maand, wordt er gekozen voor nadruk op het succes-album False en het nieuwe La Muerte. Alweer blijkt dat For The Masses en Malicious Intent uitstekend werken live, terwijl Get A Life en Reality / When You Die aantonen dat we veel hebben moeten missen in de afgelopen zeven jaar. Het geluid is helder, maar in de hoge zaal van Tivoli klinkt het gebulder van Jan-Chris de Koeijer wel erg hol. Het gecho van de zanger naar het jonge publiek is daarom lastig te volgen. Ook als hij State Of Mind aankondigt met de opmerking dat de band hl vroeger al succes had met het volgende nummer, alweer een schrijfsel van False.
Richting het podium vliegende strings (met het prijskaartje er nog aan) en stagedivers, ze zijn anno 2005 hier in Nederland exotisch of zelfs verboden. Toch zie je beide nog in een Gorefest-show, wat een hele belevenis moet zijn voor het ongetwijfeld voor After Forever gekomen jongere publiek. Oh, en Confessions Of A Serial Killer is natuurlijk k een belevenis, zo aan het einde van de show.
After Forever grijpt de gelegenheid, spelen met een extreme metalband, aan om nog eens extra te benadrukken dat de band cht metal is. Een beetje gelijk hebben ze ook wel. Niet alleen omdat Floor Jansen bij aanvang nauwelijks te horen is vergeet je bijna dat After Forever gothic is, de openende nummers Come en Boundaries Are Open van het nieuwe album hebben maar weinig van de kitschbombast die die andere bands met zangeressen over het algemeen hanteren. Als de zang eindelijk wl te horen is, ervaren we op het balkon het geluid alweer negatief. Floor, die overigens wel erg zuiver zong, klonk schel boven de muziek uit. De publiekslieveling Monolith Of Doubt, ooit tot in VARAs Kopspijkers te zien, wordt vurig gespeeld. Het spelplezier is van de muzikantengezichten af te lezen. Met Being Everyone eindigt na tien nummers een toch wel wat korte set.
Toegiftje dan maar? Het enige nummer van Invisible Circles dat die avond wordt gespeeld, Digital Deceit, en in de vorm van Forlorn Hope en Follow In The Cry nog een paar ouwetjes. Met The Final Countdown hebben ze een aardig alternatief gevonden voor het tot in den treure live gespeelde The Evil That Men Do.
