Vlak voor het aanvangstijdstip staat er een lange rij wachtenden voor de ingang van P60. Terwijl het begint te regenen, stroomt het publiek vlot naar binnen. Eenmaal in de zaal is het al druk. Een paar uur van tevoren is besloten om het concert een half uur naar achteren te verplaatsen. Velen malen er niet om. Het is vooral een weerzien van bekenden, van fans onderling. Het is een gezellig bijeenzijn. Iedereen heeft er veel zin in om hun idolen weer aan het werk te zien. Voor Phil Vossen is het de honderdste keer dat hij aanwezig is. Opmerkelijk is het aantal buitenlandse bezoekers. Zo is de Russische fanclub van de partij, maar zijn er ook Spaanse en Franse liefhebbers. Opeens klinkt de stem van zangeres Marcela Bovio vanaf tape in het Engels. Of iedereen zich aan het verzoek wil houden niet te fotograferen en camera's en telefoons opgeborgen te houden. Bassist Johan van Stratum herhaalt de boodschap in het Nederlands. Iedereen geeft gehoor aan dat verzoek.
Een wit doek met de zwarte letters SOP hangt voor het podium. Als Stream Of Passion Monster begint te spelen, blijft dat nog even hangen en zie je slechts schimmen van de bandleden. Het laadt de spanning nog verder op. Als het doek openvalt, klinkt er een massaal gejuich van opwinding. De bandleden verschijnen met het masker op dat ze ook in de clip dragen. Wat een fantastisch begin van de show. Tijdens het nummer gaan de maskers af en schreeuwt Eric: "Are you ready?" Uiteraard is iedereen er klaar voor. De lichtshow is perfect in elkaar gezet en ook de rookkanonnen doen hun werk.
De zaal staat vol met liefhebbers en de reacties zijn zeer uitbundig. Aan het begin van A War Of Our Own klapt de hele zaal op de maat mee. Toetsenist Jeffrey Revet staat even in de spotlights gedurende zijn korte solo. Prima geregisseerd. Na afloop bedankt Marcela de fans in meerdere talen en geeft ze aan: "The show will be immortalized on video." Vervolgens pakt ze haar elektrische viool voor een prima uitvoering van de hit In The End. Veel fans zingen mee met deze klassieker. Aardig detail is dat na de tekst "Right after the lights go off" het licht ook even uitgaat. De double jump van Stephan en Johan ontbreekt uiteraard niet. Het is mooi om te zien dat Marcela gemotioneerd is. Ze geniet van de belangstelling en het enthousiasme. Ook de andere bandleden zijn onder de indruk en laten zich van hun beste kant zien. Stephan Schultz staat met zijn vingervlugge gitaarsolo in de spotlights. Deze komt prima uit de verf. De ritmegitaarpartijen staan aanvankelijk wat weggedrukt in de mix en daardoor overheerst het basgeluid, maar daarin komt later verbetering.
Na een daverend begin van de set volgt een wat ingetogener deel met het gearrangeerde Collide (met prachtige melancholische leads en squealies van grote vriendelijke reus Eric Hazebroek), When You Hurt Me The Most en het emotionele Don't Let Go. Marcela verdwijnt even van het podium aan het begin van Lost, maar keert al snel terug voor haar zangpartijen. Opmerkelijk daarbij is het aangepaste tweede couplet. Zo zijn er ook voor de fans die vaak aanwezig de nodige verrassingen. Het gitaarspel komt goed uit de verf en de bandleden maken onderling veel contact. De sterke fase houdt aan met het rustige, Spaanstalige Nostalgia. Alleen Jeffrey (staand) en Marcela (in de spotlight, zittend) delen het podium voor deze emotioneel beladen song, waarin de karakteristieke zang van de Mexicaanse tot ontroering leidt. Na het fraai gearrangeerde Open Your Eyes volgt een buiging.
Nadat Delirio is ingezet, gebaart Johan de bandleden te stoppen en vraagt hij of de EHBO naar voren kan komen. Bezorgde blikken kijken naar de vloer. Een fan blijkt flauwgevallen te zijn. Nadat Marcela heeft gevraagd: "Are you ok?" en de airconditioning een tandje hoger gaat, kan alsnog het nummer gespeeld worden. "The show must go on." De immer positief ingestelde, lachende en hardwerkende drummer Martijn Peters applaudiseert. Marcela imponeert met haar hoge uithalen tijdens Broken. Out In The Real World is een groot feest waarbij het publiek zo massaal springt dat de grond veert en tijdens de Radiohead-cover Street Spirit (Fade Out) komt het "hey, hey, hey" van de fans bijna boven de muziek uit. This Endless Night vormt een mooie afsluiter van de reguliere set. Johan moedigt de bezoekers nog een keer aan om actief mee te doen en hij krijgt gehoor. Bijzonder is het moment dat hij en Marcela contact met elkaar hebben. Het levert mooie plaatjes op. Na afloop blijft het gejuich aanhouden en klinkt al snel het "We want more!"
Een toegift mag natuurlijk niet ontbreken. Na een korte voorstelronde (waarbij iedereen een daverend applaus krijgt) speelt de band de Sonata Arctica-cover I Have A Right, het sterke Haunted (inclusief rookkanonnen) en The Curse. Opmerkelijk aan laatstgenoemde is dat in tegenstelling tot eerdere keren er nu wel hard meegezongen wordt door de fans. Band en fans maken vanavond veelvuldig contact. Even is er nog de hoop op meer, op een eindeloze nacht, maar na een uur en bijna drie kwartier is het mooi geweest. Stream Of Passion speelde vandaag top, de fans deden heel enthousiast mee. P60 vulde zich voorafgaand aan het optreden al met een positieve energie en nimmer tevoren zagen de bandleden de fans zo enthousiast meedoen tijdens een show. Na afloop is er ruim de gelegenheid de bandleden te spreken. Het is moeilijk voor te stellen dat het over een paar maanden voorbij is. Gelukkig komt er nog een dvd en een afscheidsshow.
Setlist:
1. Monster
2. A War Of Our Own
3. In The End
4. Collide
5. When You Hurt Me The Most
6. Don't Let Go
7. Lost
8. Nostalgia
9. Open Your Eyes
10. Delirio
11. Broken
12. Out In The Real World
13. Street Spirit (Fade Out) (Radiohead-cover)
14. This Endless Night
Toegift:
15. I Have a Right (Sonata Arctica-cover)
16. Haunted
17. The Curse
